Tło historyczne
Po latach wojennych zawieruch, chaosu i bezkrólewia, dynastia Sui ponownie zjednoczyła tereny chińskie. Choć utrzymała się zaledwie 37 lat, dała stabilne fundamenty imperium Tangów. Pozwoliło to na niespotykany wcześniej rozwój wynalazczości i kultury. Ponieważ okres panowania Sui był stosunkowo krótki, czas rządów Sui i Tang często traktuje się jako jeden okres historyczny. Pierwszym cesarzem tej dynastii był Li Yuan, który wstąpił na tron w roku 618 roku. Li Yuan był przywódcą rebelii przeciw Sui.
Okres świetności dynastii
W czasie panowania dynastii Tang zreformowano praktycznie wszystkie aspekty życia społecznego i politycznego. Usprawniono system egzaminów urzędniczych, system podatkowy, administrację czuwającą nad handlem, rolnictwem i wytwórczością. Powstał Kodeks Tang, czyli zbiór wszystkich praw i przepisów obowiązujących w cesarstwie.
Czas panowania dynastii Tang był okresem najbujniejszego rozkwitu poezji. Wielu znawców twierdzi, że to apogeum świetności chińskiej literatury, a w szczególności właśnie poezji.
Rozwój kultury w czasach Dynastii Tang 唐
Czasy dynastii Tang, zwłaszcza od panowania cesarza Taizonga (627-649) to okres olbrzymiego postępu cywilizacyjnego i kulturowego. Jedną z jego głównych przyczyn była otwartość kultury chińskiej na nowe idee i myśli. Taka inkluzywność chińskiej kultury, w której odmienne idee były tolerowane jako nie zagrażające poczuciu identyfikacji politycznej czy kulturowej (nie była przez to w opozycji z interesem państwa) pozwoliła na przyswojenie wielu cennych innowacji. Działo się tak nie tylko w płaszczyźnie sztuki, ale też w życiu społecznym i gospodarczym. Różnorodność, na którą społeczeństwo czasów Tang było otwarte, zaowocowała istną eksplozją postępu.
Wielokulturowa metropolia Chang'an
W szczytowym momencie metropolia liczyła około jednego miliona ludzi, zamieszkujących powierzchnie ok. 84 km2. Miasto przyjmowało kupców i wysłanników z niemal całego znanego świata, a więc ni tylko z Japonii, Korei i innych krajów azjatyckich, ale także z bliskiego wschodu. Regularne "delegacje" składały się ze studentów, rzemieślników, uczonych i specjalistów różnych dziedzin.
Chińscy mieszkańcy stolicy przejmowali zwyczaje i nowinki od odwiedzających, zachwycając się ich odmiennością. Szczególną popularnością cieszyły się winiarnie, oferujące trunki sprowadzone z zachodnich rubieży imperium, oraz bliskiego wschodu.
Rozwój sztuki i literatury
Koniec czasu nieustannych wojen i pokój zaprowadzony przez dynastię Sui a odziedziczony przez Tang pozwolił na żywiołowy rozwój muzyki. Dwór cesarski Sui i Tang organizował liczne przedstawienia i koncerty, które opierały się nie tylko na dawnej muzyce Dynastii Han, ale i bardziej im współczesnych zapożyczeniach z dalekich krajów jak Indie, czy Birma. Zainteresowanie sztuką było skwapliwie naśladowane przez niższe warstwy społeczeństwa. Grano na instrumentach tradycyjnie chińskich, takich jak pipa i ich modyfikacjach, takich jak pochodzący z Persji flet bili, i instrument strunowy konghou wywodzący się z Indii. Jedna z najbardziej znanych melodii Wspaniałe ubiory wróżek, której kompozycję przypisywano tradycyjnie cesarzowi Xuanzongowi, wywodziła się z dalekich Rubieży Zachodnich imperium Tangów.
Muzyce towarzyszyły tańce, z których dwa najbardziej znane to wywodzący się z Uzbekistanu Wirujący taniec oraz pochodzący z okolic Taszkentu Skaczący taniec.
Różnorodność religijna
Władcy Tang pobłażali i wspierali różnorodność religijną. Jednym z przejawów tej otwartości było przygarnięcie sekty nestoriańskiej. Herezja została potępiona na soborze efeskim w 431 roku i jej wyznawcy dotułali się do imperium Tangów. Jego władca cesarz Taizong podarował Nestorianom bibliotekę, w której mogli przetłumaczyć na język chiński swoje pisma. Otrzymali oni nawet dotację na budowę swojego kościoła w stolicy Chang'an.
W początkach panowania Tangów oficjalnie uznaną religią stał się także wywodzący się z Persji Zoroastrianizm (przybyły do Chin w IV w.) i manicheizm w VII wieku.
Największy wpływ na Chiny miał jednak buddyzm, który przeszedł wtedy niespotykany rozwój. Jego wpływ był tak duży, że zagrażał integralności państwa i w późniejszej fazie władcy musieli ograniczać go jego w obawie przed całkowitą dominacją spraw państwowych.
Ten wspaniały rozwój kultury i cywilizacji musiał stać się przyczyną upadku. Armia czuwająca nad bezpieczeństwem imperium z czasem traciła wigor. Mieszkańcy krajów ościennych, patrzący z zazdrością na bogactwo i przepych swojego sąsiada, stopniowo wzmagali tendencje osłabiające spójność polityczną imperium i cierpliwie wyczekiwali. Momentem przełomowym była rebelia An-Shi. Jej wybuch a potem stłumienie był początkiem końca wspaniałego rozkwitu okresu Tang.
Upadek dynastii
Z czasem władza wymykała się z rąk kolejnych cesarzy na rzecz dworskich eunuchów. Rząd centralny słabł. Konsekwencją były coraz częstsze rebelie i powstania. To nakręcało spiralę upadku. Wynikiem niepokojów i braku sprawowania kontroli administracyjnej był m.in. głód oraz coraz większe niezadowolenie ludu.
W roku 874 rozpoczęła się kolejna rebelia, pod wodzą Zhu Wena. W roku 903 zdobył on i splądrował stolicę Tangów Chang'an. Cztery lata później, w roku 907, Zhu Wen założył własną dynastię, zmuszając do abdykacji ostatniego cesarza Tang.
