Dynastia Qing, zwana też Dynastią Mandżurską, panowała w Chinach w latach 1644–1911 - została założona w Mandżurii, zanim Chiny zostały przejęte. Władza Mandżurów w Chinach charakteryzowała się aktywną polityką podbojów zewnętrznych. Zaanektowano Tybet, Tajwan, Mongolię, oraz inne obszary Azji Środkowej.
W roku 1644 proklamowano Imperium Wielkiego [rodu] Qing. Zanim w ten sposób przemianowano Chiny, Mandżurowie wywodzący się z klanu Aisin Gurun rządzili od 1616 jako Późniejsza Dynastia Jin (Hòu Jīn 後金 ), po mandżursku Amaga Aisin Gurun. Dopiero w roku 1636 zmienili swoją nazwę na Qing.
Po wygraniu bitwy o przełęcz Shanhai, w roku 1644 zajęli Pekin, rozpoczyna się ich oficjalne rządy nad Chinami. Pierwszy władca tej dynastii to Shunzhi Shizu (順治世祖). rządził do do 1661.Dopiero jednak dwa lata później udaje im się objąć kontrolą kluczowe obszary imperium. Całkowitą kontrolę nad Chinami uzyskali dopiero w roku 1683.
Po zakończeniu okresu podbojów, nastąpił okres około stu lat rozwoju gospodarczego i kulturalnego. W czasie tego okresu Mandżurowie utworzyli z siebie uprzywilejowaną kastę wojskowo-urzędniczą. Jednocześnie miejscowa arystokracja była dopuszczana do aparatu władzy tylko w minimalnym zakresie.
Jako ciekawostkę można podać, że w okresie tym Chińczycy przyjęli bambus jako symbol oporu wobec mandżurskiej dominacji. Jako roślina o znakomitej trwałości, symbolizował on wolę Chińczyków do wytrwania nawet największego poniżenia ze strony rządzącej nimi grupy nie-Chińczyków.
Pierwsze sto lat rządów dynastii Qing upłynęło spokojnie także ze względu na brak zagrożeń zewnętrznych. Od północy Rosja zajęta była konsolidowaniem swojej nowo zdobytej władzy nad północnymi obszarami Azji, Japonia zamknęła się na świat, a Korea oraz Wietnam były chińskimi państwami wasalnymi. Dzięki tej sytuacji, Chiny mogły zająć się systematyczną i bezlitosną ekspansją kosztem żyjących tam nacji i ludów. Dodać jedynie należy, że wzajemne podboje między owymi ludami i Chińczykami stanowiły sposób na życie obu stron.
Ze względu na represyjne wobec rdzennych Chińczyków rządy, za czasów dynastii Qing wybuchały liczne bunty i rebelie, w dużej mierze o podłożu narodowym. Największym z nich była rebelia zorganizowana przez bractwo religijne Białego Lotosu w 1793 r. Jej celem było przywrócenie rządów dynastii Ming.
Nałożyły się na ten problem coraz bardziej natarczywe ingerencje mocarstw zachodnich i Japonii. Z upływem XIX wieku coraz więcej sił zewnętrznych i wewnętrznych destabilizowało funkcjonowanie imperium. Najważniejsze wydarzenia, które wtedy zaszły to Wojny opiumowe (1939–42 oraz 1856–60) i Powstanie Tajpingów.
Stopniowo Imperium Chińskie było okrajane przez sąsiadów i mocarstwa zachodnie. Utraciły Wietnam, Koreę, Japończycy zaanektowali wyspę Okinawa, a potem Tajwan. Jednocześnie państwa zachodnie przejmowały kontrolę nad handlem, terytoriami i koncesjami na wydobycie surowców. Władcą, który najbardziej przyczynił się do upadku dynastii była cesarzowa Cixi.
Ostatni cesarz tej dynastii Xuantong Puyi (宣統溥儀) – został obalony w roku 1911 w wydarzeniach, które znamy jako Rewolucja Xinhai.
