W drugiej części swoich rządów, zwanych okresem Tianbao, cesarz Xuanzong doprowadził kraj do bujnego rozkwitu. Niestety władca popadł w obsesję na punkcie swojej ulubionej konkubiny o imieniu Yang Guifei (楊貴妃). Szybko zaniedbał swoich obowiązków władcy i dwór, administracja cesarska oraz państwo szybko popadło w nieład, degradację i chaos. Stolicą cesarską rządził zdemoralizowany kuzyn owej nałożnicy, na co cesarz był zupełnie ślepy.
Wtedy to niejaki An Lushan (703–757), dowodzący wcześniej większością cesarskich sił zbrojnych zbuntował się. W roku 14 okresu Tianbao (755 n.e.) An Lushan kontrolując armię 150 000 ludzi wszczął rewoltę pod pretekstem ograniczenia władzy Yang Guozhonga, owego kuzyna ulubionej konkubiny cesarza.
Rebelianci szybko opanowali Luoyang, ówczesną wschodnią stolicę państwa. Tam An Lushan proklamował się Wielkim Cesarzem dynastii Yan. Krótko po tym An Lushan zmarł, a jego następcą został Shi Siming.
W roku 762, choć rebelia została w końcu stłumiona, zdążyła bezpowrotnie osłabić potęgę imperium Tang. Gospodarczy i kulturalny rozwój doznał nieodwracalnego uszczerbku, zwłaszcza na północy. Rebelia przyczyniła się do przesunięcia centrum rozwoju cywilizacji chińskiej na południe; był też początkiem powolnego upadku dynastii Tang.
Ten okres dziejów Chińczycy nazywają Okresem niepokojów An i Shi (安史之亂), a w zachodniej historiografii nazywany jest rebelią An Lushana, od nazwiska i imienia inicjatora.
