Pierwotnie była konkubiną cesarza Taizonga. Dzięki przedsiębiorczości i skomplikowanym intrygom osiągnęła ona pozycję głównej żony kolejnego cesarza - Gaozonga. Gdy ten zaniemógł w 660 roku, przekazał stery rządów w ręce małżonki. Wu Zetian rządziła imperium jako regent aż do roku 683, w którym cesarz umarł. Cesarzowa co prawda przyzwoliła na nominację cesarską jego najstarszego syna, jednak szybko intronizowała innego syna, gdy pierwszy okazał się zbyt samodzielny.
W roku 690 proklamowała nową dynastię - Zhou. Nazwa dynastii miała nawiązywać do domniemanego pokrewieństwa cesarzowej z rodem dynastii Zhou (周), która władała terenem Równin Centralnych w starożytności. Stała się jedyną w historii Chin kobietą, która uzyskała ten tytuł. Tym dotkliwiej była po swojej śmierci krytykowana przez historyków - naruszyła wszak uświęcony stuleciami tradycji konfucjańskiej porządek społeczny, w którym relacje między mężczyznami i kobietami były nienaruszalne. Przede wszystkim była jednak krytykowana za okrucieństwo, przejawiane także wobec najbliższej rodziny. Gdy cesarzowa zachorowała w roku 705 i została zmuszona do abdykacji, do władzy wróciła dynastia Tang.
Zasługi cesarzowej
W czasach rządów cesarzowej Wu zreformowano i odświeżono system awansów urzędniczych i usprawniono system egzaminów cesarskich, których wynik decydował o osiąganej pozycji społecznej. Aby osłabić wpływy zasiedziałej arystokracji, przeniosła stolicę do miasta Luoyang. Przyczyniło się to wydatnie do zwiększenia siły rządu centralnego.
Buddyzm w imperium Tang
Rządy cesarzowej Wu to czas wyjątkowo dynamicznego rozwoju buddyzmu. W całym imperium budowano olbrzymią ilość świątyń. Większość z nich poświęcona była Sutrze Wielkiego Obłoku, która zawierała przepowiednię o reinkarnacji bogini pod postacią wielkiego władcy. Buddyzm stał się więc religią w służbie reżimu.
