Bai Juyi był wybitnym poetą wieków średnich. Pozostawił po sobie około trzech tysięcy wierszy – najwięcej ze wszystkich poetów Tang.
Zdaniem samego poety wiersze i eseje powinny odnosić się do rzeczywistości, a nie zmyślonych krain. Dłuższe, narracyjne wiersze Bai Juyi opisywały życie społeczne środkowego okresu dynastii Tang. Skupiały się na opisach niezbyt wesołego życia codziennego i cierpieniach ludu. Najsłynniejsze to ciesząca się największą sławą „Pieśń nieustającego żalu", „Pieść grającego na lutni", „Nowe poezje Yefu". Arcydzieła o bardziej radosnej tematyce to „Bai pyta Liu", „Człowiek podgrzewający wino ryżowe".
Za czasów życia poety, jego dzieła były powszechnie czytane. Zawędrowały nawet do Korei i Japonii. Bardzo silnie oddziaływały na kolejne pokolenia twórców. Szczególnie głęboki oddźwięk miał wiersz „Pieśń nieustającego żalu" opisująca tragiczną i katastrofalną dla cesarstwa miłość cesarza Xuanzonga do jego konkubiny.
Fragment tej pieśni wraz z komentarzem i kaligrafią można znaleźć w książce Starożytna mądrość chińska.
