Wang Wei już za swojego życia był uważany za wielkiego poetę. Wang był jednak także malarzem – jego obrazy należały do tzw. stylu Pomo. Wang Wei nazywany był też „Buddą poezji” ze względu na jego silne przywiązanie do buddyjskich nauk i ruchu religijnego.
Do dnia dzisiejszego zachowało się około 400 wierszy Wang Weia. Te najsłynniejsze opisują piękno przyrody – gór, rzek i ogrodów. Zainspirowany był poezją Xie Lingyuna, piszącego wiersze „pejzażowe” . Był też pod wpływem Tao Yuanminga. Wang Wei miał również zamiłowanie do pielęgnowania ogrodów i upraw.
Późniejsze życie
Po rebelii Anshi poeta postanowił odsunąć się od życia społecznego i poświęcił kultywowaniu ideałów buddyjskich. Zamieszkał w zaprojektowanym przez siebie ogrodzie Wangchuan, który stał się jednym z najsławniejszych ogrodów epoki Tang.
Wang Wei w owym ogrodzie stworzył wiele wierszy i obrazów, z których najsławniejsze to Wizerunek śniegu i rzeki (Xuexi tu), Obraz Meng Haorana przemawiającego o koniach i Wizerunek Śnieżnej Góry. W późniejszych stuleciach Wang Wei został określony jako inicjator malarstwa erudytów.
