Najsłynniejsze dzieło tego poety to opowieść o tytule „O źródle brzoskwiniowego kwiecia ” . Poniżej wersja oryginalna i tłumaczenie na j. angielski, zaczerpnięte z zasobów projektu Guttenberg.

Han Yu urodził się w Heyang, w prowincji Henan (obecnie obszar na zachód od Mengxian, nadal prowincja Henan). Był literatem i filozofem. Był jednym z prekursorów neokonfucjanizmu. Uważany jest też za mistrza prozy. Chińczycy określają go jako największego spośród tzw. „Ośmiu mistrzów prozy Tang i Song”. Dzieła Han Yu zaliczają się do wielu różnych gatunków i stylów . Nie stronił on od nowatorstwa i eksperymentów. Uważał że oddziaływnie literatury i etyki wzajemnie się przenika.

Czasy dynastii Tang, zwłaszcza od panowania cesarza Taizonga (627-649) to okres olbrzymiego postępu cywilizacyjnego i kulturowego. Jedną z jego głównych przyczyn była otwartość kultury chińskiej na nowe idee i myśli. Taka inkluzywność chińskiej kultury, w której odmienne idee były tolerowane jako nie zagrażające poczuciu identyfikacji politycznej (nie była przez to w opozycji z interesem państwa) pozwoliła na przyswojenie wielu cennych innowacji. Działo się tak nie tylko w płaszczyźnie sztuki, ale też w życiu społecznym i gospodarczym. Różnorodność, na którą społeczeństwo czasów Tang było otwarte, zaowocowała istną eksplozją postępu.

Wiersze epoki Song to rodzaj poezji, który zaczął rozwijać się w środkowym okresie panowania wcześniejszej dynastii Tang. Szczyt rozwoju tej formy miał miejsce w czasie panowania dynastii Song.

Du Fu to słynny poeta czasów dynastii Tang. Późniejsze pokolenia uhonorowały go określeniem „mędrca poezji”. Du Fu był konfucjanistą i patriotą. To połączenie sprawiło, że często krytykował on skorumpowany system administracji cesarskiej oraz wynikające z niedbałości władcy praktyki społeczne swoich czasów. Jednocześnie Du Fu wykazywał dużą troskę wobec losu i niedoli zwykłych poddanych. Tematyka społeczna i patriotyczna przewija się przez praktycznie całą twórczość poety.

Bai Juyi był wybitnym poetą wieków średnich. Pozostawił po sobie około trzech tysięcy wierszy – najwięcej ze wszystkich poetów Tang. Zdaniem samego poety wiersze i eseje powinny odnosić się do rzeczywistości, a nie zmyślonych krain. Dłuższe, narracyjne wiersze Bai Juyi opisywały życie społeczne środkowego okresu dynastii Tang.

Urodził się w Meishan, blisko góry Emei (współcześnie prowincja Sichuan). Jego brat Su Zhe (蘇辙) i ojciec Su Xun (蘇洵) byli słynnymi erudytami (mandarynami). Początkowo pobierał edukację w lokalnej szkole, nauczany przez taoistycznego kapłana. Później jego wychowaniem i edukacją zajęła się jego matka. Su ożenił się w wieku 17 lat.

Jednym z najsłynniejszych i najbardziej cenionych poetów chińskich był Qu Yuan. Służył on na dworze Huanga, tytułującego się królem władcy państwa Chu, a potem jego syna i następcy Qingxianga. Według popularnych opowieści poeta całym sercem poświęcał się sprawie zachowania suwerenności swojego państwa w obliczu rosnącej potęgi państwa Qin. Opowiadał się on za zawiązaniem przymierza z sąsiednimi państwami, aby przeciwstawić się rosnącej potędze Qin.

Liu Zongyuan (773–819), urodzony w Xiexian w prowincji Hedong (obecnie Yuncheng w prowincji Shanxi), był pisarzem i filozofem czasów dynastii Tang . Liu Zongyuan urodził się w rodzie mandaryńskim, to znaczy takim, który kształcił dzieci do roli przyszłych urzędników. Liu pokazał swój talent i ambicje już w okresie dorastania.

Wang Wei już za swojego życia był uważany za wielkiego poetę. Wang był jednak także malarzem – jego obrazy należały do tzw. stylu Pomo. Wang Wei nazywany był też „Buddą poezji” ze względu na jego silne przywiązanie do buddyjskich nauk i ruchu religijnego.