W Chinach starożytnych powstał bardzo specyficzny gatunek poezji zwany fu. Gatunek ten został zapoczątkowany przez Qu Yuana i jego naśladowców. Dosłownie to rodzaj poematu opisowego, którego natura przez nieregularną budowę i często dużą długość i brak ust

Opera pekińska to najsłynniejsza odmiana opery chińskiej. Maski używane w przedstawieniach tej opery stały się ikoną chińskiej kultury. Sztuka ich malowania jest ceniona bardzo wysoko i wymaga kształtowanego latami kunsztu.

Za czasów panowania dynastii Tang nastąpił burzliwy rozwój poezji, w przeważającej części śpiewanej. Najpiękniejsze wiersze tej epoki zostały zebrane w kompilacji „Trzysta pieśni dynastii Tang” (唐詩三百首 Tángshī Sānbǎi Shǒu) .

Najsłynniejsze dzieło tego poety to opowieść o tytule „O źródle brzoskwiniowego kwiecia ” . Poniżej wersja oryginalna i tłumaczenie na j. angielski, zaczerpnięte z zasobów projektu Guttenberg.

Cztery najsłynniejsze powieści chińskie Powieści mające największy wpływ na zbiorową świadomość Chińczyków. Sen o czerwonym pawilonie Jedna z czterech najsłynniejszych powieści, ciesząca się niesłabnącą popularnością do dziś. autor: Cáo Xuěqín (曹雪芹) (przypisywane) publikacja: XVIII wiek Historia rodu Jia (ponoć częściowo autobiografia autora) osiadłego w Pekinie za czasów dyn. Qing.

Jest to pięć dzieł będących podstawą nauki Konfucjanizmu. W różnych epokach tworzono nowe zestawy dodając lub ujmując księgi uznawane za najistotniejsze. Księga pieśni to księga z najstarszymi tekstami starożytności. Jest to antologia najstarszej poezji chińskiej. Jej stworzenie przypisuje się Konfucjuszowi. Zbiór zawiera 305 utworów (oraz 6 samych tytułów zaginionych pieśni), które dzielą się na 160 pieśni ludowych, 74 pieśni okolicznościowych (śpiewanych w czasie rytuałów nadwornych), 40 hymnów i pieśni pochwalnych wobec przodków, bogów lub cesarza.

Wiersze epoki Song to rodzaj poezji, który zaczął rozwijać się w środkowym okresie panowania wcześniejszej dynastii Tang. Szczyt rozwoju tej formy miał miejsce w czasie panowania dynastii Song.

Du Fu to słynny poeta czasów dynastii Tang. Późniejsze pokolenia uhonorowały go określeniem „mędrca poezji”. Du Fu był konfucjanistą i patriotą. To połączenie sprawiło, że często krytykował on skorumpowany system administracji cesarskiej oraz wynikające z niedbałości władcy praktyki społeczne swoich czasów. Jednocześnie Du Fu wykazywał dużą troskę wobec losu i niedoli zwykłych poddanych. Tematyka społeczna i patriotyczna przewija się przez praktycznie całą twórczość poety.

Bai Juyi był wybitnym poetą wieków średnich. Pozostawił po sobie około trzech tysięcy wierszy – najwięcej ze wszystkich poetów Tang. Zdaniem samego poety wiersze i eseje powinny odnosić się do rzeczywistości, a nie zmyślonych krain. Dłuższe, narracyjne wiersze Bai Juyi opisywały życie społeczne środkowego okresu dynastii Tang.

Urodził się w Meishan, blisko góry Emei (współcześnie prowincja Sichuan). Jego brat Su Zhe (蘇辙) i ojciec Su Xun (蘇洵) byli słynnymi erudytami (mandarynami). Początkowo pobierał edukację w lokalnej szkole, nauczany przez taoistycznego kapłana. Później jego wychowaniem i edukacją zajęła się jego matka. Su ożenił się w wieku 17 lat.

Jednym z najsłynniejszych i najbardziej cenionych poetów chińskich był Qu Yuan. Służył on na dworze Huanga, tytułującego się królem władcy państwa Chu, a potem jego syna i następcy Qingxianga. Według popularnych opowieści poeta całym sercem poświęcał się sprawie zachowania suwerenności swojego państwa w obliczu rosnącej potęgi państwa Qin. Opowiadał się on za zawiązaniem przymierza z sąsiednimi państwami, aby przeciwstawić się rosnącej potędze Qin.

Liu Zongyuan (773–819), urodzony w Xiexian w prowincji Hedong (obecnie Yuncheng w prowincji Shanxi), był pisarzem i filozofem czasów dynastii Tang . Liu Zongyuan urodził się w rodzie mandaryńskim, to znaczy takim, który kształcił dzieci do roli przyszłych urzędników. Liu pokazał swój talent i ambicje już w okresie dorastania.