Za jej długiego panowania rządzone przez Mandżurów Cesarstwo popadło w nieodwracalną zapaść.

Cesarz był zwornikiem między światem ziemskim i Niebem. Miał więc dzięki mandatowi niebios szczególnie doniosłą funkcję pilnowania, aby harmonia świata ziemskiego była podtrzymywana. Władca musiał odprawiać rytuały i przestrzegać cnót Ren, De, Yi oraz innych.

We wczesnych latach Epoki Wiosen i Jesieni państwo Zhou rozpadło się na ponad sto państw, państewek, które walczyły ze sobą o terytorium i inne zasoby. W tym czasie książę Huan z państwa Qi, książę Xiang z państwa Song, książę Wen z Jin, książę Mu z Wu oraz król Zhuang z Chu kolejno zyskiwali potęgę polityczną i znaczną przewagę nad sąsiednimi państwami. Stawali się hegemonami o decydującym wpływie na bieg wydarzeń.

Yao to legendarny władca, któremu przypisuje się doskonałość moralną, będącą wzorem dla późniejszych władców. Według podań jego rządy poprzedzały założenie dynastii Xia. Przypuszcza się, że Yao był dowódcą grupy plemion, której udało się ustanowić jednolity system rządów nad terytorium, które dziś uważane jest za kolebkę chińskiej cywilizacji.

Gdy cesarz Wu objął tron cesarski, dokonał reform ograniczających tą niebezpieczną dla cesarstwa władzę królów. Z mocy jego rozporządzenia potomkowie królów dziedziczyli fragmenty terytorium przyjmując tytuł markizów. Wkrótce terytoria „królestw” rozpadły się na mniejsze „dzielnice”, które podporządkowano bezpośrednio władzy centralnej. Kolejnym krokiem było pozbawienie markizów ich tytułów szlacheckich.

obok Zhuge Lianga jest bodaj najbardziej rozpoznawaną przez Chińczyków postacią z chińskiej późnej starożytności. Początkowo jako szara eminencja a potem zupełnie jawnie prowadził skomplikowaną grę mającą zabrać władzę cesarską z rąk upadającej ostatecznie dynastii Han. Jego planom na przeszkodzie stanęły inne postacie, nie mniej przebiegłe i ambitne. W rezultacie zamiast proklamacji kolejnej dynastii nastał w Chinach czas chaosu zwany Epoką Trzech Królestw.

Mao stał się ofiarą przekonania o własnej nieomylności. Zwykłe dla władzy patologie polegające na odcięciu od realistycznej oceny efektów własnych działań. Najdobitniejszą ilustracją jest słynna klęska wielkiego głodu 1958−62. Wspólnym mianownikiem przyczyn głodu było działanie mające cel wyłącznie ideologiczny. Były rozżenione ze sprawdzonymi w praktyce mechanizmami ekonomii i produkcji.

Pierwotnie była konkubiną cesarza Taizonga. Dzięki przedsiębiorczości i skomplikowanym intrygom osiągnęła ona pozycję głównej żony kolejnego cesarza - Gaozonga. Gdy ten zaniemógł w 660 roku, przekazał stery rządów w ręce małżonki. Wu Zetian rządziła imperium jako regent aż do roku 683, w którym cesarz umarł. Cesarzowa co prawda przyzwoliła na nominację cesarską jego najstarszego syna, jednak szybko intronizowała innego syna, gdy pierwszy okazał się zbyt samodzielny.

Końcowe lata panowania dynastii Ming to okres powolnej degeneracji i rozpadu imperium. Każdy kolejny cesarz przerastał niekompetencją swojego poprzednika i władza stopniowo sama wchodziła w ręce grupy trzymającej władzę - nadwornych eunuchów. W kraju szerzyło się bezprawie. Arystokracja, czyli elity urzędnicze, zawłaszczała tereny publiczne i przejmowała siłą tereny należące do właścicieli z niższych warstw społecznych. Zwiększano podatki i nakładano nowe. Katastrofy takie jak susze i powodzie, były przez rząd ignorowane, a lud nie mógł się spodziewać pomocy ze strony władz.

Dla zachodnich naukowców najbardziej rzucającą się w oko i na warsztat cechą imperium Qin to jego totalitarny charakter. Pojawienie się Imperium Qin był w wielu aspektach na tyle podobne do Cesarstwa Rzymskiego (w odróżnieniu od wcześniejszej republiki) i III Rzeszy w XX wieku, że warto rzucić okiem i zestawić kilka ciekawych kwestii.