Wojny opiumowe to łącznie trzy wojny prowadzone przeciwko Chinom:

1. Wielkiej Brytanii 1839–1842 oraz
2. Wielkiej Brytanii i Francji w latach 1856–1858,
3. Wielkiej Brytanii i Francji w latach 1859–1860.

Czas istnienia dynastii Tang można podzielić na dwie części. Przed słynną rebelią An-Shi i po niej. Ta druga część toczyła się pod znakiem problemów wewnętrznych i walki z nieuchronnie zbliżającym się upadkiem.

Rebelia pod przywództwem An Lushan w okresie Tianbao za czasów dynastii Tang

Europejska ekspansja w kierunku Azji Wschodniej oznaczała wyzysk i wojny. Miała formę tego, co w opracowaniach historycznych określa się partnerstwem prywatno-publicznym. Kompania Wschodnioindyjska (Vereenigde Oost-Indische Companie) została założona w 1602 roku przez wydzielenie jej z „Kompanii dla Odległych Krajów”, która istniała od 1587. Kompania przejęła cały handel zamorski Holandii, przysparzając olbrzymich zysków tym, którzy posiadali w niej udziały.

Po opanowaniu Szanghaju 12 listopada 1937, Cesarska Armia Japońska zaatakowała Nanjing – ówczesną stolicę Chin . Wojskami japońskimi dowodził Iwane Matsui. Okupację i systematyczne plądrowanie miasta rozpoczęło się 13 grudnia 1937 roku. Przez 6 tygodni Japończycy bezlitośnie dokonywali rzezi ludności cywilnej i rozbrojonych żołnierzy. Ocenia się, że zabito w tym okresie około 300 tysięcy ludzi – taka przynajmniej liczba podawana jest przez muzeum Masakry Nankińskiej.

[...] Japończycy, ustanawiając swój bieg w kierunku budowania narodowego bogactwa i władzy w oparciu o modele zachodnich, „cywilizowanych” krajów, chcieli konkurować o supremację z potęgami europejskimi. Japońscy decydenci czuli się uprawnieni do statusu równego ze statusem zachodnich potęg imperialnych. [...]

Bitwę przy Yique (czyt. ii-ćłe) stoczono w roku 293 przed Chr. Na przeciw armii króla Zhaoxianga z państwa Qin, dowodzonej przez Bai Qi, wystąpiła armia sprzymierzonych państw Wei (魏) oraz Han (韓), którą dowodził generał Gongsun Xi (公孫喜).

Bitwa pod Yiling znana jest także pod nazwą Bitwy pod Xiaoting 猇亭之戰 lub też 彝陵之战 (Yiling)、猇亭之战 (Xiaoting) miała miejsce w roku 222 n.e., w czasie istnienia Trzech Królestw. Przeciw sobie stanęły wojska państwa Wu oraz Shu, zmagające się o panowanie nad kluczowym obszarem Jingzhou. Bitwa zakończyła się decydującym zwycięstwem państwa Wu, które powstrzymało inwazję Liu Beia na ten kraj.

To bitwa która pozwoliła mandżurskiej dynastii Qing na przejęcie władzy w Chinach, do tamtej pory bezpiecznych za Wielkim Murem. Przywódca Qingów, Dorgon działając wespół z generałem poprzedniej dynastii Ming, pokonał armię dowodzącego buntem chłopskim Li Zichenga. Zwycięstwo oraz otworzenie przejścia przez Wielki Mur pozwoliło Mandżurom na szybkie zawładnięcie Pekinem, a tym samym definitywne zakończenie panowania dynastii Ming.

Bitwa stoczyła się w dniach 30 sierpnia – 4 października 1363 roku. Miejscem starcia było największe słodkowodne jezioro w Chinach – Poyang, współcześnie w prowincji Jiangxi. Była to największa bitwa okrętów w czasach średniowiecza. Była jedną z ostatnich bitew stoczonych przez chylącą się ku utracie władzy mongolską dynastię Yuan.

Na przeciw siebie stanęły armie rdzennie chińskiej dynastii Ming, oraz mandżurska armia Późnej Dynastii Jin. Było to pierwsze zwycięstwo armii Ming po całej serii porażek.

Bitwa przy Muye stoczono około roku 1100 przed Chr. w tradycyjnie wyznaczonym do rytualnych bitew Muye (obecnie rejon Xinxiang w prowincji Henan). Była to decydują bitwa dla króla Wu, który wysłał ekspedycję karną przeciw despotycznemu królowi Zhou z dynastii Shang.

Bitwa przy Julu stoczyła się w roku 207 p.n.e. Walczyły siły upadającego imperium Qin, dowodzone przez Zhang Hana, oraz mniej licznymi wojskami buntowników Chu, dowodzonymi przez Xiang Yu. Bitwa została wygrana przez armię Xiang Yu, który rozbił armie Qin, przyczyniając się do definitywnego załamania potęgi militarnej Qin.

W roku 284 p.n.e. państwo Yan rozpoczęło inwazję Qi, celem jego całkowitego podporządkowania. Dowódca Le Yi dowodził armią Yan W ciągu sześciu miesięcy kampanii jego armia zajęła siedemdziesiąt miast. Państwu Qi zostały tylko dwa miasta – Jimo oraz Ju.

Bitwa ta rozegrała się u schykłu Dynastii Han. Cao Cao, przyszły władca jednego z królestw (Wei), który stał na czele rebelii przeciw Yuan Shao w rejonie Guandu. Bitwa umożliwia Cao Cao skonsolidowanie jego władzy nad północną częścią terenów chińskich.

Bitwę nad rzeką Fei stoczono w roku 383. Mniej liczna armia Wschodniej Dynastii Jin pokonała siły Państwa Qin.
Bitwę uważa się za jedną z najważniejszych starć w historii Chin . Klęska rosnącego w siłę Qin doprowadziła do rozpadu tego organizmu państwowego w chaosie wojny domowej. Gdyby Qin zwyciężyło, możliwe byłoby znaczne skrócenie czasów rozpadu Chin . Dopiero w roku 581 dynastia Sui doprowadziła do powstania silnego cesarstwa.

To bodaj najsłynniejsza z bitew w historii Chin . Kluczowe starcie w okresie formowanie się Trzech Królestw u schyłku dynastii Han.

Po tym jak Cao Cao skonsolidował swoją władzę nad północnymi Chinami, które formalnie rządzone były przez upadającą dynastię Han, pozostało mu dwóch rywali: Sun Quan w środkowej i dolnej części dorzecza rzeki Jangcy, oraz Liu Bei, rządzący obszarem współczesnej prowincji Hubei.

W roku 208 Cao Cao poprowadził swoją dwustutysięczną armię przeciw połączonym armiom Sun Quana i Liu Bei, liczącymi zaledwie 100 tysięcy.

W Epoce Wiosen i Jesieni, wraz ze stopniowym upadkiem i utratą wpływów przez dynastię Zhou, coraz częściej dochodziło do wojen między państwami chińskimi. W roku 632 stoczono jedną największych bitew owego okresu, bitwę pod Chengpu.

To decydująca bitwa stoczona pomiędzy państwem Qin, które pokonało państwo Zhao. W roku 256 p.n.e. Qin zaatakowało Han. Z odsieczą państwo Zhao wysłało armię pod dowództwem Lian Po. Obie armie spotkały się w okolicach Changping, położonego w północnej części ówczesnych ziem królestwa Han. Lian Po, po ujrzeniu armii Qin stwierdził, że jedyną szansę na zwycięstwo dawała próba przeczekania.

Burze okresu Wiosen i Jesieni przetrwało siedem większych państw. były to Qi, Chu, Yan, Hann, Zhao, Wei i Qin. Początkowo państwa Hann, Zhao i Wei sformowały sojusz i przemogły w walce siły państw Qi, Qin i Chu – każde oddzielnie. Później sojusz rozpadł się, a Qi i Qin stopniowo urosły w siłę.

Po wojnach opiumowych zachodnie mocarstwa w całych Chinach zaczęły zakładać ośrodki misyjne propagujące religie zachodnie, a dokładnie chrześcijaństwo wśród Chińczyków. Spotkało się to z oporem, który stopniowo narastał.

Kraj Środka był w ujęciu starożytnych Chińczyków centrum świata, a jednocześnie epicentrum cywilizacji ludzkiej. Syn Niebios, czyli cesarz, emanował swoim dobroczynnym wpływem na okoliczne krainy, stopniowo cywilizując barbarzyńskie ludy. Państwa środka (ta nazwa pochodzi z czasów starożytnych) otoczone były wianuszkiem państw wpół-cywilizowanych i częściowo zwasalizowanych. Im dalej od cesarstwa, tym barbarzyńcy stawali się dziksi i bardziej wojowniczy.

Sun Jat-sen, właśc. Sun Zhongshan urodził się 12 listopada 1866 w rodzinie chłopskiej w powiacie Xiangshan (Xiāngshān 香山, obecnie miasto Zhongshan). W dzieciństwie mocno wpłynęła na niego historia Powstania Tajpingów oraz dokonania jego przywódcy – Hong Xiuquana.

Pierwsze odcinki wielkiego Muru powstały w okresie Wiosen i jesieni, czyli około VII wieku p.n.e. Były to fortyfikacje obronne poszczególnych państw. Po tym jak państwo Qin podbiło pozostałe mocarstwa regionu, dokonując „pierwszego zjednoczenia”, fortyfikacje pierwotnie wybudowane przez państwa Qin, Zhao, Yan i inne, zostały wzmocnione, rozbudowane i połączone.

Po przegranych wojnach opiumowych dynastia Qing znacznie osłabła. Nastąpił gwałtowny wzrost biedy, korupcji i niepokoju społecznego. W 1843 roku Hong Xiuquan (洪秀全, 1814–1864) założył oparty na wzorach chrześcijańskich ruch religijny o nazwie Stowarzyszenie Czcicieli Boga. Głoszono w nim idee równości wszystkich ludzi, oraz nawoływano do obalenia dynastii Qing.

To bitwa stoczona przez wojska chińskiej dynastii Tang z kalifatem abbasydzkim sprzymierzonym z imperium tybetańskim