W roku 1356 wybuchło kolejne powstanie chłopskie, którym dowodził mnich buddyjski Zhu Yuanzhang (朱元璋). Powstanie przewalało się przez kraj przez dwanaście lat. W roku 1368 jego wojska zdobyły Pekin, a Zhu Yuanzhang ogłosił się pierwszym cesarzem dynastii Ming.
Przez pierwsze sto lat panowania dynastii Ming jej imperium rozkwitało. Później nastąpiła powolna degeneracja. Dynamiczny rozwój miał miejsce przede wszystkim w południowych i nadmorskich rejonach. prężnie rozwijał się handel zamorski, oraz wszelkiego rodzaju produkcja żywności, tkanin (w tym jedwabiu) i porcelany. Ponieważ dynastia Ming była dynastią chińską (dynastia Yuan była dynastią mongolską), nastąpiło odrodzenie chińskiej kultury i sztuki, w tym wielki powrót do Buddyzmu i Taoizmu.
Czas rządów dynastii Ming oznaczał także większe, nietypowe dla Chińczyków zainteresowanie światem poza Chinami. Przejawiło się to nie tylko w przejmowaniu sąsiednich terytoriów, ale i zamorskim handlem i eksploracją. Za czasów panowania tej właśnie dynastii miały miejsce słynne wyprawy Zheng He. Mingowie nawiązali też liczne kontakty z Japonią.
Państwo Mingów podporządkowało sobie Mandżurię i Wietnam. W obliczy licznych zagrożeń z północy, zwłaszcza ze strony Mongołów, odnowiono i zmodernizowano Wielki Mur, dodając do niego wiele pomniejszych linii fortyfikacji.
Upadek Dynastii Ming
Końcowe lata panowania dynastii Ming to okres powolnej degeneracji imperium. Każdy kolejny cesarz przerastał niekompetencją swojego poprzednika i władza stopniowo sama wchodziła w ręce nadwornych eunuchów. Arystokracja zawłaszczała tereny publiczne i przejmowała siłą tereny należące do niższych warstw społecznych. Zwiększano podatki i nakładano nowe. Katastrofy takie jak susze i powodzie, były przez rząd ignorowane, a lud nie mógł się spodziewać pomocy ze strony władz.
