Dynastię Song ustanowił generał Zhao Kuangyin. Stolicą swojego scentralizowanego imperium ustanowił miasto Bianjing, obecnie Kaifeng. Powstanie dynastii Song zakończyło okres rozbicia politycznego Państwa Środka zwanego Okresem Pięciu Dynastii i Dziesięciu Królestw.
Cesarz dokonał głębokich zmian sposobu działania imperium. Zreformowano wszystkie aspekty jego działania – zarządzanie wojskiem, administrację cywilną, gospodarkę i kulturę. Cesarz zachował i rozwijał system egzaminów urzędniczych, które wyłaniały kandydatów wg kryterium uzdolnień, a nie urodzenia i koneksji.
Zadbano o rozbudowę infrastruktury transportowej, co dało impuls do błyskawicznego rozwoju gospodarki. Transport lądowy i z wykorzystaniem rzek pozwolił na szybki rozwój handlu zarówno wewnętrznego, jak i zamorskiego. Niebagatelna rolę odegrało w tym procesie upowszechnienie użycia kompasu.
Powszechne wprowadzenie do uprawy ryżu, który mógł dawać plony dwa razy do roku, pozwoliło na wyprodukowanie nadwyżek żywności. Liczba ludności cesarstwa osiągnęła w tamtym okresie 100 milionów mieszkańców. Prostą konsekwencją tych innowacji i reform był bujny rozwój we wszystkich dziedzinach życia. Wprowadzone zmiany szybko zaczęły przynosić rezultaty. Nastąpił błyskawiczny rozwój gospodarki i kultury.
Nowy, zreformowany system ściągania podatków dodatkowo przyczyniał się do zwiększonej aktywności handlowej i produkcyjnej. Nie bez znaczenia było też – pierwsze w historii – wprowadzenie do obrotu pieniądza papierowego.
Rozkwit dynastii Song został zakłócony przez najazdy zewnętrzne. W roku 1127 północna część imperium została zajęta przez Dżurdżenów. Zajęli oni stolicę Kaifeng, wzięli do niewoli dwóch cesarzy Huizonga i Qinzonga. W wyniku wcześniejszych reform, armię zredukowano do połowy wielkości. Było to zabezpieczenie cesarza przed buntem wojska - to właśnie podobne zdarzenia były plagą przez całe dziesięciolecia. Sam założyciel dynastii Song osiągnął swoją pozycję w wyniku buntu.
Po porażce stolicę przeniesiono na południe od rzeki Jangcy – do miasta Lin'an, obecnie Hangzhou. Rozpoczęło się mozolna, acz skuteczna odbudowa imperium, którego tak wspaniały rozwój został zahamowany na długie dziesięciolecia. Choć utracono północne terytoria, Song nadal kontrolowało około 60% całej populacji pierwotnego imperium, a przede wszystkim większość terenów, na których wytwarzano żywność.
Niestety zagrożenie z północy, wkrótce dało o sobie znać. Północne tereny, zostały przejęte przez dynastię Jin (金朝). Tereny te podbił później mongolski przywódca Dżyngis-chan. Wcześniej podbił on Mandżurię i – w roku 1215 – północne Chiny. Gdy Jin zostało podbite ostatecznie w 1234 roku, Song kontynuowało walkę z nowym wrogiem. W okresie tym Song wykształciło rewolucyjne taktyki walk na morzu i rozwinęło niezwykle nowoczesną jak na tamte czasy flotę morską. Największą innowacją było bojowe użycie prochu, który w tamtych czasach zaczął być powszechnie używany militarnie. Dzieło podboju południowej części Chin dokończył wnuk Dżyngis-chana, Kubilaj–chan do 1279 r. Gdy to nastąpiło, ostatni cesarz dynastii Song popełnił samobójstwo.
Osiągnięcia kulturalne czasów dynastii Song
Dynamiczny rozwój malarstwa o tematyce przyrodniczej jak i społecznej. Jednym z najsłynniejszych malarzy tamtego okresu był Zhang Zeduan.
Sima Guang tworzy kompilację opisującą dzieje Chin pt. 資至通鑑
Powstaje gatunek poezji zwany Song Ci.
