Mongołowie podbijają Chiny
Mongołowie pod wodzą Czyngis-Chana stopniowo podbili i zawładnęli Chinami. W 1215 roku zdobyli Pekin. Z czasem posuwali się na południe. W roku 1234 zawładnęli obszarem kontrolowanym przez Dynastię Jin.
W roku 1259, władzę w imperium mongolskim objął Kubilaj-Chan. Siedem lat później przeniósł jego stolicę do Pekinu. Było to przejawem procesu sinizowania administracji imperium. Mongołowie kontrolujący tereny chińskie szybko zmieniali swoje zwyczaje i obyczaje na chińskie. W 1271 roku Kubilaj-Chan proklamował powstanie nowej dynastii Yuan. Osiem lat później, w roku 1279 dokonał on ostatecznego podboju ziem chińskich – zagarniając południowe rejony Chin będące pod władztwem Południowej Dynastii Song.
Panowanie mongolskie
Mongołowie nie tylko przejęli, ale i znacznie rozwinęli system administracji chińskiej. Choć w czasach ich panowania językiem urzędowym stał się język mongolski, a same rządy były twarde i bezwzględne, wiele aspektów życia było wolne od cienia despotyzmu. Działo się tak z religią. Rozkwitł buddyzm, który stał się religią państwową. Zezwolono też na działalność misjonarzy chrześcijańskich.
Gospodarka
Tym, którzy studiowali opracowania na temat mongolskich podbojów, nie umknie to, że Mongołowie na absolutnie pierwszym miejscu stawiali handel i drożność szlaków handlowych. Żadne czynniki takie jak religia nie mogły hamować działalności komercyjnej. W czasach panowania Mongołów prowadzono intensywne prace nad systemem dróg i kanałów. Przywrócono do użytku Wielki Kanał. Rozwój handlu nie był powstrzymywany. Towary przesyłano zarówno wewnątrz imperium, jak i poza nim. Jedwabny szlak stał się rojny od karawan z towarami przewożonymi w obie strony. Administracja ponadto wspierała tworzenie się drobnego rzemiosła, rozpowszechniło się też użycie pieniądza papierowego.
Polityka ludnościowa
Mongołowie prowadzili rygorystyczną politykę ludnościową. Ludność podzielono administracyjnie na cztery kategorie:
1. Mongołowie
2. Bezpośredni sojusznicy: Ujgurzy, Tybetańczycy, Persowie, Tangutowie, ludy tureckie i szereg pomniejszych nacji.
3. Chińczycy Han, Dżurdżeni i Kitanowie
4. „Cieszący się” najniższym statusem mieszkańcy południa.
W zależności od przynależności do konkretnej grupy, zmieniały się przysługujące prawa i przywileje oraz zmieniały obciążenia podatkowe. Mongołowie byli z podatków zwolnieni, a południowcy płacili podatek w wysokości aż 50%.
Obalenie dynastii Yuan
Zaprowadzenie wolności religijnych nie przysłużyło się trwałości imperium Yuanów. Ta wolność, połączona ze społecznym niezadowoleniem spowodowanym dyskryminacją Chińczyków Han, nieuchronnie podkopywała stabilność państwa. Z czasem narastała też inflacja (skutek drukowania papierowego pieniądza) i wynikły z niej kryzys.
W różnych miejscach kraju co i rusz wybuchały powstania. Tworzono ruchy antymongolskie. Jednym z najpotężniejszych był ruch Czarnych Turbanów, zbudowany wokół eklektycznego konstruktu ideologicznego czerpiącego z mieszaniny różnych wierzeń. Powstawało wiele fanatycznych sekt buddyjskich, z których największą było zgromadzenie Białego Lotosu.
W roku 1356 wybuchło kolejne powstanie chłopskie. Dowodził nim mnich buddyjski Zhu Yuanzhang. Powstanie przewalało się przez kraj przez dwanaście lat. Jedna z bitew, której skutkiem było umocnienie się siły Zhu Yuanzhenga była bitwa na jeziorze Poyang. W roku 1368 wojska rebeliantów zdobyły Pekin, a Zhu Yuanzhang ogłosił się pierwszym cesarzem dynastii Ming.
