Kitanowie
Dynastia Liao została ustanowiona przez lud Kitanów, który zdominował północ Chin w okresie od X do XII wieku. Kitanowie to ud zamieszkujący pierwotnie poudniową część Mandżurii, który wyodrębnił się z koczowniczych ludów nazywanych przez Chińczyków zbiorczą nazwą Xianbei (鮮卑). To właśnie ludy Xianbei założyły tzw. północne dynastie., z których najważniejszym ośrodkiem politycznym dla chińskiej historii to Północne Wei. Około I wieku n.e. ludy Xianbei w znacznej mierze wyparły Xiongnu, czyli ludy, które nękały cywilizację chińską w czasach głębokiej starożytności. Podóczas i w późniejszych stuleciach Xianbei wypierało Xiongnu, ale równie chętnie wraz z nimi atakowały terytoria dynastii Han.
Państwo Północne Wei (386 - 535) zjednoczyło północne Chiny, w roku 439, co zakończyło umownie wydzieloną Epokę Szesnastu Królestw. W przeciągu kolejnych stuleci ludy Xianbei uległy całkowitej sinizacji, ale przy tym jeden z ich odłamów zyskał nazwę Kitanów.
Proklamowanie dynastii
Kitanowie powrócili do gry w czasie upadku dynastii Tang. W pierwszej połowie X wieku władca państwa Kitanów Yelü Abaoji proklamował dynstię cesarską Liao, która istniała w latach 907-1125. Państwo to zajmowało tereny dzisiejszej Mandżurii i Mongolii. Jego nazwa pochodzi od rzeki Liao w północnej Mandżurii.
Władcy Kitajów nosili tytuł kagan, który wśród ludów stepowych oznaczał najwyższego przywódcę. ajął się konsolidacją swojego państwa i próbami podporządkowania sąsiadów. Oznaczało to liczne wypady łupieżcze w stronę sąsiadów od strony Mandżurii, jak i tego, co definiowane jest jako terutorium ówczesnych Chin - były to tzw. Pięć Dynastii.
Pierwszy z władców Liao, proklamował się cesarzem w roku 916, chcąc przez to nie tylko unstanowić monarchię dziedziczną, ale i zyskać legitymizację swojej władzy zgodną z duchem chińskich tradycji. Chodziło oczywiście o tzw. Mandat Niebios.
Upadek dynastii
