Czasy rządów dynastii Zhou dzieli się zwyczajowo na dwa okresy historyczne: Epokę Wiosen i Jesieni oraz Okres Walczących królestw. Podział wyznaczony jest datami kronik zawartych w słynnych Kronikach wiosen i jesieni, zapisów z państwa Lu, a które skompilował ponoć sam Konfucjusz.
Pamiętajmy z artykułu o dynastii Zhou, że pierwszy król tej dynastii, król Wu (wojowniczy) w następstwie zawirowań politycznych podzielił przejętą od Shangów domenę na 70, a potem 170 dzielnic. Oddał je w zarząd członkom swojego rodu tworząc coś, co pozornie wygląda jak nasz europejski system feudalny... ale tym stał się on dopiero z biegiem stuleci. Zarządcy tych dziedzin stopniowo uniezależniali się od władzy centralnej. Królowie Zhou stawali się coraz bardziej bezsilni, a ich władza coraz bardziej iluzoryczna.
Były to trudne czasy. Czasy pogłębiającego się chaosu. Dynastia Zhou nie była w stanie utrzymać jedności swojego władztwa i jej liczne dziedziny z roku na rok stawały się coraz bardziej samodzielne. We wczesnych latach Epoki Wiosen i Jesieni imperium Zhou rozczłonkowało się na ponad sto państw, państewek, które de facto stały się niezależnymi królestwami. Walczyły ze sobą o terytorium i inne zasoby z coraz mniejszym wzglądem na to, że teoretycznie są częścią tego samego imperium.
Ta przemiana była bardzo stopniowa i rozłożona na dziesiątki lat. W tym czasie książę Huan władający państwem Qi, książę Xiang władający lennem Song, książę Wen z Jin, książę Mu z Wu oraz król Zhuang z Chu kolejno zyskiwali potęgę polityczną i znaczną przewagę nad sąsiednimi państwami. Posłuszeństwo wobec królów Zhou było dla nich w coraz większym stopniu kartą przetargową przy zyskiwaniu legitymizacji swoich działań. W rzeczywistości stawali się hegemonami o decydującym wpływie na bieg wydarzeń. W telegraficznym skrócie zmagania przebiegały tak:
Qi było bogatym państwem położonym w miejscu gdzie leży współcześnie prowincja Shandong. Książę Huan, jego władca, przedsięwziął szereg reform wojskowych, politycznych i ekonomicznych, dzięki czemu jego państwo znacznie urosło w siłę. W roku 651 p.n.e. Huan zwołał na spotkanie władców wszystkich państw. Na zjeździe tym obecni byli posłańcy od Syna Nieba (tytularny władca Regionu, jednak bez realnej władzy). Spotkanie zakończyło się utworzeniem sojuszu i tym samym rozpoczęciem okresu hegemonii państwa Qi.
W roku 632 p.n.e. państwo Jin pokonało Chu, przejmując jego wpływy na Równinach Centralnych, jak określano tereny zajmowane przez cywilizację chińską. Zmagania między tymi dwoma państwami trwały przeszło 100 lat, póki w końcu król Zhuang z Chu nie zniszczył armii Jin, stając się niekwestionowanym hegemonem.
W tym czasie książę Mu z Qin rozszerzał swoje terytorium na zachód, a państwo Yue (obecnie prowincja Zhejiang na południe od Szanghaju) wchłonęło swojego długoletniego rywala państwo Wu. Wkrótce po tym, Gou Jian, król Yue, poprowadził swoje wojska na północ, stając się ostatnim z hegemonów Okresu Wiosen i Jesieni.
