Po ostatecznym upadku dynastii Jin nastąpił okres podziału obszaru chińskiego świata na północ i południe. Oba te obszary funkcjonowały w relatywnej wzajemnej izolacji. Ze względu na napór wojowniczych plemion z północy, obszar pod kontrolą południowych dynastii rozwijał się znacznie lepiej niż północ, której obszar był znacznie bardziej niespokojny. Północne rejony zasilały południe wynalazczością i siłą roboczą. Okres panowania dynastii Jin oraz Południowych dynastii to czas, w którym sporadyczna kolonizacja chińska rejonów dorzecza rzeki Jangcy i na południe od niej, zmieniła się w trwałe zsinizowanie tych rejonów.
Władza dynastii Jin zakończyła się w roku 420, kiedy to niejaki Liu Yu, pełniący funkcje regenta, zawłaszczył tron mianując się cesarzem Wu dynastii Song.
Dynastie Południowe
Przedostatni z cesarzy dynastii Song, cesarz Ming, ze szczególnym okrucieństwiem likwdował członków swojego rodu w obawie przed utratą władzy. Jego syn Houfei potrzebował w związku z tym regenta do zarządzania państwem. Nastąpił konflikt między Houfeiem, a regentem Xiao Daochengiem. W pewnym momencie Xiao zabił cesarza i osadził na tronie cesarza Shun. Później w roku 479 Xiao Daocheng sam wstąpił na tron obwołując się cesarzem dynastii Qi.
Dynastia Chen przejęła kraj mocno już okrojony i nękany przez sąsiadów. Jednak jej pierwszy władca, cesarz Wu, oraz jego następcy, sprawnie rządząc państwem doprowadzili do jego znacznego wzmocnienia i ekspansji terytorialnej.
W ostatnich latach swego istnienia, państwo Chen rządzone było jednak przez znacznie mniej kompetentnego władcę. Jednocześnie nastąpił gwałtowny rozwój dynastii Sui na północy chińskiego świata. W roku 589 Sui podbiło Chen ponownie jednocząc północ i południe.
Dynastie Północne
Za panowania tej dynastii północne rejony ówczesnych Chin zostały zjednoczone pod jedną władzą, co nastąpiło w roku 439. Był to czas chaosu i ciągłych niepokojów. Mimo gnębiącej ówczesną ludność niepewności jutra, kultura i sztuka kwitły nieprzerwanie. Taoizm i świeżo zaimportowany Buddyzm z wolna, jednak systematycznie zapuszczały korzenie w Chińskim gruncie. W roku 494 przeniesiono stolicę z miasta Datong do Luoyang.
Rządy tej dynastii stopniowo uległy dezintegracji i w rezultacie wewnętrznych rozłamów podzieliła się ona na dynastię wschodnią i zachodnią Wei.
W roku 534, niejaki Gao Huan, człowiek posiadający największe wpływy we wschodniej części terytorium Wei, umieścił na tronie jednego z potomków rodu rządzącego Północnym Wei – Yuan Shanjiana. Okres współistnienia obu ośrodków władzy to nieustanne zmagania militarne, których celem było ponowne zjednoczenie kraju. Gdy w roku 547 Gao Huan umarł, jego dwaj synowie usiłowali kontynuować jego faktyczne rządy, jednak doszło między nimi do rozłamu. W 550 roku jeden z nich – Gao Yang usuwa z tronu Yuan Shanjiana i sam zakłada dynastię Północne Qi
Po podziale Północnego Wei na dwie walczące ze sobą części, Zachodnie Wei skutecznie przeciwstawiało się militarnie próbom ponownego jednoczenia. Jednocześnie rozszerzało swoje terytorium na południe, zajmując część państwa Liang (patrz wyżej).
W roku 557 władca zwany Cesarzem Gong został usunięty z tronu, na którym zasiadł Yuwen Jue – pierwszy władca Północnego Zhou.
@if($itemid = 90) @endifKontynuatorem władz Wschodniego Wei było Północne Qi. Rządy władców Qi opierały się na przemocy, a w administracji szerzyła się korupcja. Tak więc Qi szybko zaczęło chylić się ku upadkowi. W roku 577 zostało przejęte przez Północne Zhou.
Zostało założone przez Yuwen Taia, który osadził na tronie Yuwen Jue. Dopiero czwarty władca, Cesarz Wu, po zamordowaniu poprzedniego władcy w 572 roku, doprowadził do ekspansji tego kraju. W 577 roku podbił on konkurujące państwo Qi. Rok później Wu umarł, po czym rządy przejął jego syn Xuan, którego nieumiejętne zarządzanie szybko osłabiło imperium. W 581 roku jego stryj Yang Jian przejął władzę i założył dynastię Sui. W tym czasie nowy władca profilaktycznie wymordował cały ród poprzednich władców.
