Historia chińskiego pisma liczy sobie trzy tysiąclecia. Przewidywaniu przyszłości służyły najstarsze zachowane zabytki - inskrypcje wróżebne na kościach i skorupach żółwi. Pismo szybko zaczęło służyć do zarządzania coraz bardziej skomplikowanymi organizmami państwowymi.

Podobnie jak w Europie, koń stał się podstawową "platformą bojową" oraz symbolem statusu i władzy arystokracji. W starożytnych Chinach rozprzestrzenił się konkretny gatunek, znany jako koń przewalskiego.

Przetłumaczenie na język chiński koncepcji zrodzonej na Zachodzie bardzo często jest niemożliwe. Jeśli nawet da się przetłumaczyć znaczenie zdania bądź słowa, zwykły Chińczyk bez specjalistycznego wykształcenia nie będzie miał prawidłowych skojarzeń.

Między innymi z powodu niezbyt wielkiej redundancji fonetycznej języka, Chińczycy maję bardzo ciekawe podejście do niektórych dźwięków, zwrotów i zachowań społecznych. Mają więc głęboko zakorzenione przesądy, których źródeł należy szukać właśnie w języku. Chińczycy często posługują się kalamburami (chiń. shuangguanyu 雙關語).

Inne romanizacje, np. system Wade-Giles'a były i są powszechnie używane, zwłaszcza w literaturze amerykańskiej. Ich równoległa koegzystencja powoduje wiele zamieszania i nieporozumień przy pisowni i tłumaczeniu nazw oraz w opracowaniach tekstów starożytnych. Amerykańska Biblioteka Kongresowa już kilka lat stosuje pinyin w katalogowaniu zbiorów.

Partykuły zliczające liangci (量詞) to znaki wspomagające wyliczanie przedmiotów. Partykuł tych jest bardzo wiele – każda z nich odnosi się do innego typu przedmiotu. Same znaki często są zwykłymi rzeczownikami.

Po tym, jak założyciel dynastii Xia Wielki Yu ujarzmił wody Rzeki Żółtej, podzielił swoje dominium na dziewięć regionów: położone centralnie Yùzhōu 豫州, oraz Jìzhōu 冀州, Yǎnzhōu 兗州, Qīngzhōu 青州, Xúzhōu 徐州, Yángzhōu 揚州, Jīngzhōu 荊州,Liángzhōu 梁州, Yōngzhōu 雍州.

Język chiński pełen jest przypowieści, przenośni, fraz, które my, Europejczycy rozpoznajemy z wielkim trudem. Wiele powiedzeń Konfucjusza, Sun Zi, Lao Zi i innych mędrców stało się elementami języka codziennego, które wtopiły się weń i stanowią jego nieodłączną część.

Chińskie imię z reguły coś oznacza bądź symbolizuje – albo zostało nadane z jakiegoś powodu. Najczęściej jest to coś związanego z pomyślnością, ale rzadko finansową. Zdarza się też, że imiona mają wydźwięk polityczny. W drugiej połowie XX wieku w imię wkomponowano znak, który jest częścią nazwy „Republika Chińska”. Jest to przejaw patriotyzmu. Pewna część osób urodzonych zwłaszcza w pierwszych latach istnienia ChRL nazywa się np. Jianguo (dosł. tworzenie narodu), lub Czerwonogwardzista albo Opór przeciw Ameryce.

Cztery najsłynniejsze powieści chińskie Powieści mające największy wpływ na zbiorową świadomość Chińczyków. Sen o czerwonym pawilonie Jedna z czterech najsłynniejszych powieści, ciesząca się niesłabnącą popularnością do dziś. autor: Cáo Xuěqín (曹雪芹) (przypisywane) publikacja: XVIII wiek Historia rodu Jia (ponoć częściowo autobiografia autora) osiadłego w Pekinie za czasów dyn. Qing.

Języki chińskie to języki tonalne. Oznacza to, że intonacja jest integralną częścią znaczenia każdej wypowiadanej sylaby. Europejczycy przyzwyczaili się do tego, iż intonacja przenosi dodatkowy przekaz emocjonalny. W językach chińskich jest niestety inaczej. Intonacja, z jaką wypowiemy sylabę, może zasadniczo zmienić jej znaczenie.

Przy pisaniu dokumentów typu TXT oraz HTML zalecane kodowanie to UTF-8. Pozwala ono zamieszczać znaki tradycyjne oraz uproszczone jednocześnie. Jeszcze kilka lat temu były w użyciu inne kodowania - w ChRL używano kodowanie GB. Na Tajwanie, w Hong Kongu i w Singapurze wykorzystywano kodowanie BIG5. Zarówno Linux jak i Windows oraz inne systemy operacyjne mają preinstalowane czcionki UTF-8, wśród których są także czcionki chińskie. Chińskie znaki widać więc bez żadnych dodatkowych działań ze strony użytkownika.

To, co my, Polacy, określamy językiem chińskim, jest tak naprawdę pewną grupą języków o wspólnym pochodzeniu historycznym, a którą posługiwała się chińska grupa etniczna Han. Z punktu widzenia lingwistyki, są to odrębne języki, jednak – głównie z powodów politycznych, mają rangę jedynie dialektów.