Między innymi z powodu niezbyt wielkiej redundancji fonetycznej języka, Chińczycy maję bardzo ciekawe podejście do niektórych dźwięków, zwrotów i zachowań społecznych. Mają więc głęboko zakorzenione przesądy, których źródeł należy szukać właśnie w języku. Chińczycy często posługują się kalamburami (chiń. shuangguanyu 雙關語).

Pochodzenie Chińskiego Nowego Roku datuje się na wiele wieków wstecz, ale dokładne określenie jego początku nie jest możliwe. Znane jest kilka znaczeń słowa Nian, wszystkie one zgadzają się, że wcześniej było imieniem bestii, która zaczęła polować na ludzi w noc przed rozpoczęciem nowego roku. We współczesnym języku Chińskim oznacza rok. W Chinach jest także zwyczaj określany jako „festiwal wiosny”, a jego obchody trwają przez ok. 15 dni.

Budynki tulou występują w górzystych okolicach pogranicza prowincji Fujian i Guandong, w najbliższej okolicy miasta Yongding (永定). Budynki te w roku 2008 zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Chińska metoda zarządzania i rządzenia w wielu aspektach różni się od tej wykształconej w średniowiecznej Europie. Pierwszą i najważniejszą różnicą jest to, że w Chinach epoki Song nie ma rozróżnienia na wsi i miast. Ten sam administrator został regulujące zarówno miasta i wsie wokół niego. W Europie, miasto miało odrębną administrację - burmistrza i radę miasta.

Piątego dnia piątego miesiąca księżycowego rozpoczyna się w kalendarzu chińskim festiwal smoczych łodzi. W roku 2011 przypadnie on na 6 czerwca. Nazwa duanwujie oznacza festiwal najdłuższego południa – gdyż dzień ten uznawany jest przez Chińczyków za najdłuższy dzień w roku. Na języki europejskie tłumaczy się to jako „festiwal smoczych łodzi” (ang. Dragon Boat Festiwal), gdyż święto jest między innymi okazją do organizowania tych wyścigów. Festiwal zwany jest też „festiwalem piątego miesiąca” (wu yue jie 五月節 ).

(w przygotowaniu)

Chiński kalendarz rolniczy jest dla Chińczyków tradycyjną miarą. Jest to kalendarz nie słoneczny, a księżycowy. Jeśli szukać odpowiednika europejskiego znaku zodiaku, to będą nim nie miesiące i gwiazdozbiory, ale lata i przypisane im rozmaite przymioty. Do każdego roku w cyklu dwunastoletnim przypisane jest jedno zwierzę.

Język chiński pełen jest przypowieści, przenośni, fraz, które my, Europejczycy rozpoznajemy z wielkim trudem. Wiele powiedzeń Konfucjusza, Sun Zi, Lao Zi i innych mędrców stało się elementami języka codziennego, które wtopiły się weń i stanowią jego nieodłączną część.

W kręgu cywilizacji basenu Morza Śródziemnego i Chinach rozwinęły się zupełnie różne koncepcja istoty człowieczeństwa. W cywilizacji nazywanej łacińską człowiek w chwili narodzin wyposażany jest w nieśmiertelną, indywidualną duszę, która to dusza jest zasadniczo równa każdej innej. Wiąże się to z europejską koncepcją prawa i równości. Co jest istotne, duszę tą otrzymuje jednostka z łaski Boga, automatycznie stając się istotą ludzką.

Opiekowanie się duchami przodków to tradycyjna podstawa życia duchowego Chińczyków. Już w czasach dynastii Shang żyjący król składał ceremonialnie wyrazy respektu dla swoich poprzedników. Wierzono, że duchy zmarłych mogły wpływać na pomyślność ludzi żyjących, pogodę a więc i zbiory. A od zbiorów, czyli produkcji żywności, zależały losy państwa.

Chiński kalendarz składa się z sześćdziesięcioletnich cykli, które stanowią kombinację Dwunastu Ziemskich Konarów i Pięciu Niebiańskich Pni: 12 zwierząt i 5 żywiołów. Opiera się na precyzyjnej obserwacji wysokości słońca oraz faz księżyca.

W chińskiej starożytnej kosmologii zjawiska we wszechświecie pojmowano za pomocą tzw. pięciu żywiołów: wody, drewna, metalu, ognia i ziemi. Jest to więc, oprócz koncepcji skupionych wokół Yin i Yang, rdzeń chińskiej tradycyjnej kosmologii i pojmowania świata. Za pomocą pięciu elementów – a raczej faz, czemu do koncepcji przemian już blisko – opisywały naturę interakcji i wzajemne zależności między zjawiskami we wszechświecie.