Mencjusz twierdził, że natura człowieka jest dobra (xing ben shan 性本善), jednak należy ją pielęgnować i rozwijać. Człowiek wg tej teorii jest z natury dobry, podstawy cnót moralnych mają charakter wrodzony, ale – znowu – należy ich strzec i rozwijać.

Historia chińskiego pisma liczy sobie trzy tysiąclecia. Przewidywaniu przyszłości służyły najstarsze zachowane zabytki - inskrypcje wróżebne na kościach i skorupach żółwi. Pismo szybko zaczęło służyć do zarządzania coraz bardziej skomplikowanymi organizmami państwowymi.

W czasach, gdy Konfucjusz stworzył zasady idealnego systemu społecznego, zwanego na jego cześć Konfucjanizmem, brakło w cywilizacji chińskiej opartego na wartościach duchowych systemu religijnego. Istniał oczywiście animizm, kult przodków, a także rozbudowane i coraz bardziej skomplikowane systemy interpretacji zawartości Księgi przemian.

Zhuang Zi to najbardziej wpływowy filozof taoizmu.

Bambus jest drewniejącą trawą wieloletnią z rodziny Poaceae. Jego pędy mają od 1 mm do 30 cm średnicy w zależności od gatunku. A gatunków bambusa jest około tysiąca – występują głównie w obszarach tropikalnych i subtropikalnych, najliczniej oczywiście w Azji wschodniej. Rozmaite gatunki bambusa osiągają wysokość od kilku centymetrów do 40 m. Charakteryzuje się niezwykle szybkim tempem wzrostu, dochodzącym do 70-80 cm dziennie. Pojedyncza łodyga dzieli się na równe segmenty, z których wyrasta jeden liść i/lub od jednego do kilkunastu odgałęzień.

W ostatnich latach panowania dynastii Shang, klan Zhou stopniowo rósł w siłę. Był to klan o mieszanym składzie etnicznym, który przybył od zachodu i wszedł pod protektorat Shang. Z racji, że od tamtej strony imperium Shangów było atakowane przez plemiona barbarzyńców, władztwo Zhou było bardzo wygodnym terytorium buforowym, które osłaniało bardziej cywilizowane rejony przed ciągłymi najazdami.

Po otwarciu się na świat Japonii, które nastąpiło w wyniku rewolucji Meiji, kraj ten przystąpił do realizowania agresywnej polityki zewnętrznej. Polegała on ona budowaniu imperium poza granicami Japonii. Jednym z pierwszych kroków na tej drodze była ekspedycja mająca na celu podporządkowanie Półwyspu Koreańskiego. W roku 1894 Japończycy wysłali tam kontyngent wojskowy. Chińczycy wysłali własny. Pierwszym starciem między Japończykami, a armią chińską była potyczka morska między flotą japońską, a chińskimi transportowcami wiozącymi ludzi i sprzęt do wsparcia oporu króla Korei.

(w przygotowaniu)

Obalenie cesarstwa i proklamowanie Republiki Chińskiej wcale nie oznaczało, że Chińczycy mogli zabrać się do radosnej pracy zbudowania wolnej ojczyzny. Nastąpił okres 38 lat chaosu, zupełnie jak przy upadku innych historycznych dynastii.

W literaturze chińskiej istnieje tzw. Siedem klasyków militarnych (Wu jīng qī shū 武經七書). Jest to zbiór napisanych w starożytności traktatów o wojskowości. Wybór ksiąg został dokonany przez cesarza dynastii Song Shenzonga (宋神宗) w roku 1080 n.e. Od tego czasu stały się one kanonem sztuki militarnej i były uwzględniane w encyklopediach. W przeciągu stuleci powstało wiele ich kompilacji, bogatych w rozmaitej wartości komentarze. Znajomość tych dzieł była wymagana od każdego dowódcy.

Po tym, jak założyciel dynastii Xia Wielki Yu ujarzmił wody Rzeki Żółtej, podzielił swoje dominium na dziewięć regionów: położone centralnie Yùzhōu 豫州, oraz Jìzhōu 冀州, Yǎnzhōu 兗州, Qīngzhōu 青州, Xúzhōu 徐州, Yángzhōu 揚州, Jīngzhōu 荊州,Liángzhōu 梁州, Yōngzhōu 雍州.

Chiny pod rządami wczesnej dynastii Ming były najbardziej zaawansowanym i najlepiej rozwiniętym obszarem na świecie. Aby utrwalić wpływy i nawiązać przyjazne stosunki z innymi krajami, cesarz Chengzu wysłał swojego generała-eunucha Zheng He z misją dyplomatyczną między innymi do krajów Bliskiego Wschodu. Zheng He odbył łącznie siedem podróży po Zachodnim Oceanie (tak nazywali Chińczycy Ocean Indyjski). Każda z nich zaczynała się w Liujiagang – porcie w obecnej prowincji Jiangsu.

Chiński kalendarz rolniczy jest dla Chińczyków tradycyjną miarą. Jest to kalendarz nie słoneczny, a księżycowy. Jeśli szukać odpowiednika europejskiego znaku zodiaku, to będą nim nie miesiące i gwiazdozbiory, ale lata i przypisane im rozmaite przymioty. Do każdego roku w cyklu dwunastoletnim przypisane jest jedno zwierzę.

Bitwę przy Yique (czyt. ii-ćłe) stoczono w roku 293 przed Chr. Na przeciw armii króla Zhaoxianga z państwa Qin, dowodzonej przez Bai Qi, wystąpiła armia sprzymierzonych państw Wei (魏) oraz Han (韓), którą dowodził generał Gongsun Xi (公孫喜).

Bitwa pod Yiling znana jest także pod nazwą Bitwy pod Xiaoting 猇亭之戰 lub też 彝陵之战 (Yiling)、猇亭之战 (Xiaoting) miała miejsce w roku 222 n.e., w czasie istnienia Trzech Królestw. Przeciw sobie stanęły wojska państwa Wu oraz Shu, zmagające się o panowanie nad kluczowym obszarem Jingzhou. Bitwa zakończyła się decydującym zwycięstwem państwa Wu, które powstrzymało inwazję Liu Beia na ten kraj.

To bitwa która pozwoliła mandżurskiej dynastii Qing na przejęcie władzy w Chinach, do tamtej pory bezpiecznych za Wielkim Murem. Przywódca Qingów, Dorgon działając wespół z generałem poprzedniej dynastii Ming, pokonał armię dowodzącego buntem chłopskim Li Zichenga. Zwycięstwo oraz otworzenie przejścia przez Wielki Mur pozwoliło Mandżurom na szybkie zawładnięcie Pekinem, a tym samym definitywne zakończenie panowania dynastii Ming.

Bitwa stoczyła się w dniach 30 sierpnia – 4 października 1363 roku. Miejscem starcia było największe słodkowodne jezioro w Chinach – Poyang, współcześnie w prowincji Jiangxi. Była to największa bitwa okrętów w czasach średniowiecza. Była jedną z ostatnich bitew stoczonych przez chylącą się ku utracie władzy mongolską dynastię Yuan.

Na przeciw siebie stanęły armie rdzennie chińskiej dynastii Ming, oraz mandżurska armia Późnej Dynastii Jin. Było to pierwsze zwycięstwo armii Ming po całej serii porażek.

Bitwa przy Muye stoczono około roku 1100 przed Chr. w tradycyjnie wyznaczonym do rytualnych bitew Muye (obecnie rejon Xinxiang w prowincji Henan). Była to decydują bitwa dla króla Wu, który wysłał ekspedycję karną przeciw despotycznemu królowi Zhou z dynastii Shang.

Bitwa przy Julu stoczyła się w roku 207 p.n.e. Walczyły siły upadającego imperium Qin, dowodzone przez Zhang Hana, oraz mniej licznymi wojskami buntowników Chu, dowodzonymi przez Xiang Yu. Bitwa została wygrana przez armię Xiang Yu, który rozbił armie Qin, przyczyniając się do definitywnego załamania potęgi militarnej Qin.

W roku 284 p.n.e. państwo Yan rozpoczęło inwazję Qi, celem jego całkowitego podporządkowania. Dowódca Le Yi dowodził armią Yan W ciągu sześciu miesięcy kampanii jego armia zajęła siedemdziesiąt miast. Państwu Qi zostały tylko dwa miasta – Jimo oraz Ju.

Bitwa ta rozegrała się u schykłu Dynastii Han. Cao Cao, przyszły władca jednego z królestw (Wei), który stał na czele rebelii przeciw Yuan Shao w rejonie Guandu. Bitwa umożliwia Cao Cao skonsolidowanie jego władzy nad północną częścią terenów chińskich.

Bitwę nad rzeką Fei stoczono w roku 383. Mniej liczna armia Wschodniej Dynastii Jin pokonała siły Państwa Qin.
Bitwę uważa się za jedną z najważniejszych starć w historii Chin . Klęska rosnącego w siłę Qin doprowadziła do rozpadu tego organizmu państwowego w chaosie wojny domowej. Gdyby Qin zwyciężyło, możliwe byłoby znaczne skrócenie czasów rozpadu Chin . Dopiero w roku 581 dynastia Sui doprowadziła do powstania silnego cesarstwa.

To bodaj najsłynniejsza z bitew w historii Chin . Kluczowe starcie w okresie formowanie się Trzech Królestw u schyłku dynastii Han.

Po tym jak Cao Cao skonsolidował swoją władzę nad północnymi Chinami, które formalnie rządzone były przez upadającą dynastię Han, pozostało mu dwóch rywali: Sun Quan w środkowej i dolnej części dorzecza rzeki Jangcy, oraz Liu Bei, rządzący obszarem współczesnej prowincji Hubei.

W roku 208 Cao Cao poprowadził swoją dwustutysięczną armię przeciw połączonym armiom Sun Quana i Liu Bei, liczącymi zaledwie 100 tysięcy.

W Epoce Wiosen i Jesieni, wraz ze stopniowym upadkiem i utratą wpływów przez dynastię Zhou, coraz częściej dochodziło do wojen między państwami chińskimi. W roku 632 stoczono jedną największych bitew owego okresu, bitwę pod Chengpu.

To decydująca bitwa stoczona pomiędzy państwem Qin, które pokonało państwo Zhao. W roku 256 p.n.e. Qin zaatakowało Han. Z odsieczą państwo Zhao wysłało armię pod dowództwem Lian Po. Obie armie spotkały się w okolicach Changping, położonego w północnej części ówczesnych ziem królestwa Han. Lian Po, po ujrzeniu armii Qin stwierdził, że jedyną szansę na zwycięstwo dawała próba przeczekania.

Burze okresu Wiosen i Jesieni przetrwało siedem większych państw. były to Qi, Chu, Yan, Hann, Zhao, Wei i Qin. Początkowo państwa Hann, Zhao i Wei sformowały sojusz i przemogły w walce siły państw Qi, Qin i Chu – każde oddzielnie. Później sojusz rozpadł się, a Qi i Qin stopniowo urosły w siłę.

玉石 – yu4shi2 – dosłownie kamień nefrytu (ang. jade stone) Nefryt, jako minerał niezwykłej twardości, można było w czasach prehistorycznych jedynie szlifować. Był to proces niesłychanie żmudny i pracochłonny, co jeszcze bardziej zwiększało jego wartość. Zanim nauczono się obróbki żelaza, służył do wyrobu broni. Większość wydobytych przez archeologów przedmiotów ma jednak znaczenie rytualne, zwłaszcza tzw. bi (dyski symbolizujące ziemię) i cong (tuby symbolizujące niebo).

Mongołowie pod wodzą Czyngis-Chana stopniowo podbili i zawładnęli Chinami. W 1215 roku zdobyli Pekin. Z czasem posuwali się na południe. W roku 1234 zawładnęli obszarem kontrolowanym przez Dynastię Jin.

Już od czasów starożytnych muzyka spełniała dwie kluczowe funkcje: zarządzanie krajem poprzez wykorzystanie jej w rytuałach, oraz kształtowanie umysłu arystokracji i ludu dydaktyczną treścią pieśni. Rytuały dostarczały ludziom wzorców zachowania i postępowania. Ich przestrzeganie zwiększało społeczną harmonię, pogłębiało życie duchowe oraz poszerzało horyzonty. Muzyka najwyższego lotu pozwalała na osiągnięcie harmonii z naturą.