Potęga państwa Qin rosła między innymi dzięki szeroko zakrojonym reformom systemu politycznego, który opierał się na osiągnięciach intelektualnych szkoły legistów. Podstawowym dziełem legalistycznym była Księga mistrza Han Feia (Han Feizi). Jej autor w wyniku intrygi pałacowej został w roku 233 p.n.e. skazany na śmierć przez pierwszego ministra państwa Qin, którym był właśnie Li Si. Sam Li uczestniczył w spisku, którego wynikiem było osadzenie na tronie Drugiego Cesarza. Później, tuż przed ostatecznym upadkiem dynastii sam padł ofiarą spisku i skończył swoje życie w r. 208 p.n.e.
Li Si pierwotnie był poddanym konkurencyjnego dla Qin państwa Chu. Przeniósł się on do Qin i uzyskawszy audiencję u jego władcy króla Zhenga, który wkrótce miał się stać Pierwszym Cesarzem, został jego nadwornym doradcą. Poglądy Li Si na sposób, w jaki należy podbić pozostałe państwa chińskie, bardzo spodobały się królowi. Jednym z pomysłów zrealizowanych za radą Li Si było zwabienie do Qin jak największej ilości intelektualistów, a wymordowanie tych, którzy swoją wiedzą służyli konkurencyjnym państwom.
Według historyków to Li Si odpowiadał za przeprowadzenie reformy pisma, które zostało ujednolicone. Oficjalnym pismem całego imperium stało się pismo małopieczęciowe, które już wcześniej funkcjonowało w państwie Qin.
Z drugiej strony odpowiadał też za prześladowania uczonych konfucjańskich i uczonych innych szkół, których nauki mogłyby podważyć autorytet panujących władców Qin. To Li Si miał namówić Pierwszego Cesarza do wydania w r. 213 słynnego edyktu nakazującego zarekwirowanie wszystkich ksiąg, które sprzeczne były z ideologią imperium. Ich pojedyncze kopie zostały zachowane w pilnie strzeżonej bibliotece cesarskiej, która niestety uległa spaleniu w czasie upadku dynastii. Pogromu uniknęły jedynie historie dynastii Qin i książki naukowe. Razem z księgami ginęli uczeni - według legendy w rok po wspomnianym spaleniu ksiąg około 460 uczonych konfucjańskich zostało zakopanych żywcem gdy zaprotestowali przed ustanowieniem państwowej wyłączności na nauczanie polityki.
