Na przeciw siebie stanęły armie etnicznie chińskiej dynastii Ming, oraz mandżurska armia Późnej Dynastii Jin. Było to pierwsze zwycięstwo armii Ming po całej serii porażek.
Sytuacja przed bitwą
Przez długi czas dynastia Ming toczyła wojny z Mandżurami. Liczne porażki skłoniły dowódców Ming do rozbudowania systemów obronnych wokół miasta Ningyuan. W ciągu krótkiego czasu miasto zostało silnie umocnione i przygotowane na kolejną mandżurską ofensywę.
Gdy armia Mingów otrzymała nowego głównodowodzącego, ten zarządził, aby całość sił została cofnięta pod osłonę Wielkiego Muru. Poprzedni dowódca sprzeciwił się tej dyrektywie i wymógł swoje pozostanie na wysuniętej placówce którą było właśnie Ningyuan.
Bitwa
Gdy w roku 1626 Kundulun Khan (znany jako Nurhaci, to właśnie statuetka z jego prochami była przedmiotem wymiany barterowej zobrazowanej w fimie Indiana Jones i świątynia zguby ), dowiedział się o wycofaniu wojsk Ming poza Wielki Mur, zdecydował się zająć Ningyuan i osobiście poprowadził armię liczącą ok. 100–130 tys. żołnierzy.
Broniący miasta Yuan Chonghuan miał do dyspozycji jedynie 10 tysięcy ludzi. Oczekując nadejścia Mandżurów spalił całe podgrodzie oraz - by pokazać swoją determinację i w ten sposób dać przykład żołnierzom - używając własnej krwi napisał esej wymierzony przeciw Jin. Jako dodatkowe zabezpieczenie przed plagą dezercji, nakazał strażom przy Wielkim Murze, aby bezwzględnie zabijały wszelkich dezerterów.
Po dwudziestu dniach oczekiwania armia Jin pojawiła się pod bramami miasta. Ale dwa dni intensywnych szturmów zakończyły się dla Mandżurów fatalnie. Ich dowódca został raniony od ognia armat, a straty w ludziach były znacznie. Skłoniło to Nurhaciego do odwrotu.
Widząc odwrót pokonanego nieprzyjaciela, Yuan Chonghuan rzucił za nim wycieczkę. Zadał im kolejne straty, a nieco dalszą, dalece ważniejszą konsekwencją była też śmierć od ran władcy Mandżurów.
Następstwa
Po śmierci Nurhaci, jego ósmy syn Hung Taiji przyjął tytuł Wielkiego Hana. Po zwycięstwie dowództwo armii imperialnej Mingów zdecydowało się powielić taktykę, która okazała się skuteczna. Ufortyfikowano Jinzhou – kolejne miasto wysunięte poza obręb wielkiego muru. Samo Ningyuan stało się kwaterą główną armii.
Rok po zwycięskiej bitwie nowy wielki chan ponownie zaatakował Ningyuan, lecz Mandżurowie po raz kolejny zostali odparci. Mandżurom nie udało się przełamać obrony Ningyuan nawet po śmierci jego dowódcy Yuan Chonghuana. Dopiero w roku 1644 cesarz nakazał wycofanie garnizonu Ningyuan, którego siły miały być użyte do obrony stolicy przed zbliżającą się armią rebeliantów. Zanim siły garnizonowe przybyły jednak do stolicy, Pekin został opanowany przez armię buntownika Li Zichonga, a sam cesarz popełnił samobójstwo. Więcej o tych wydarzeniach tutaj.
