Prapoczątki
Kartografia chińska rozwijała się już przed rokiem 2000 p.n.e. Od tamtego okresu Chińczycy znali już tzw. gnomon, czyli pionowy pręt do wyznaczania deklinacji i azymutu słońca, kompas, oraz reguły mierzenia wysokości względnej (niwelacji).
Mapy
Chińczycy wykonywali mapy w drewnie i na jedwabiu, a w późniejszym okresie na papierze, gdy został on już wynaleziony. Mapy były rzadko kopiowane, a oryginały były często niszczone przez właścicieli w celu ochrony przed niepowołanymi osobami.
Już w III w. p.n.e. stworzono pierwszą mapę znanego ówcześnie przez Chińczyków świata. Istnieją też wzmianki o licznych mapach z czasów dynastii Han (od II w. p.n.e. do III w. n.e.) wykonanych w drzewie, jedwabiu, a później na papierze. Około II w. działało już w Chinach biuro kartograficzne, wykonujące prace astronomiczne, geodezyjne i kartograficzne. W tym okresie kartograf Chang Heng stosował on siatkę kartograficzną na mapach pozwalającą na precyzyjne obliczanie odległości, także z określeniem położenia punktów według współrzędnych płaskich (X, Y).
Jednym z najwybitniejszych kartografów chińskich był Xu Xiake (徐霞客, 1518–1593). Stwierdziwszy szereg nieprawidłowości, niedokładności, a przede wszystkim różnic między źródłami informacji i mapami, spędził 30 lat na podróżach przez cały chiński świat. Wszystkie swoje obserwacje zapisał w pamiętniku podróży (Xú xiá kè lǚ jì 徐霞客旅記).
Nowoczesne mapy Chin wykonane zostały przez misjonarzy jezuickich dopiero w XVII w. Prowadzili oni rozległe i systematyczne badania historyczne i geograficzne całego obszaru. Aż do XIX wieku były to najlepsze i najdokładniejsze mapy Chin .
