Chińczycy wykonywali mapy w drewnie i na jedwabiu, a w późniejszym okresie na papierze, gdy został on już wynaleziony. Mapy były rzadko kopiowane, a oryginały były często niszczone przez właścicieli w celu ochrony przed niepowołanymi osobami.

Receptura prochu została opracowana przez chińskich alchemików – Taoistów, starających się wynaleźć eliksir nieśmiertelności. Później formuła wytwarzania czarnego prochu z saletry, siarki i węgla drzewnego była zastosowana także do celów militarnych.

Nauka i technika rozwijała się w Chinach już od czasów najdawniejszych. Rozwój wynalazczości napotykał w nich jednak na zasadniczo inne przeszkody niż na terenach zajmowanych przez starożytne cywilizacje basenu Morza Śródziemnego. W przeciwieństwie do starożytnych Greków, przedstawiciele chińskich elit nie uważali pracy fizycznej za czynność godną niewolników. Ich działania były nakierowane na zwiększenie wydajności pracy warstwy pracującej społeczeństwa.

Ryż jest nie tylko spożywany bezpośrednio przez ludzi. Jest też używany jako pasza i do przetwórstwa. Oblicza się że dostarcza on ok 20% wszystkich kalorii zjadanych przez współczesny świat.

Porcelanę wynaleziono około I wieku n.e. Jej powstanie było zwieńczeniem długich tradycji garncarskich. Technologia dojrzewała z biegiem stuleci i uważa się, że w czasach dynastii Song (X-XIII w.) osiągnęła pełną dojrzałość, a dzieła wytwórców osiągnęły niedoścignioną później jakość. Najsłynniejsze wytwórnie, których produkty kolejne pokolenia wytrwale naśladowały to Jun, Ding, Guan, Ge oraz Ru. Do czasów mongolskiej dynastii Yuan centrum produkcji porcelany został rejon Jingdezhen.

Kultura Hongshan została odkryta w 1935 roku. Rozwijała się na obszarze współczesnej Mandżurii (Liaoning, Mongolia Wewnętrzna, Heilongjiang 内蒙古, 黑龙江) w latach 4700-2920 lat p.n.e. Rejonem szczególnego rozwoju była dolina rzeki Wuerjimulun.

Bambus jest drewniejącą trawą wieloletnią z rodziny Poaceae. Jego pędy mają od 1 mm do 30 cm średnicy w zależności od gatunku. A gatunków bambusa jest około tysiąca – występują głównie w obszarach tropikalnych i subtropikalnych, najliczniej oczywiście w Azji wschodniej. Rozmaite gatunki bambusa osiągają wysokość od kilku centymetrów do 40 m. Charakteryzuje się niezwykle szybkim tempem wzrostu, dochodzącym do 70-80 cm dziennie. Pojedyncza łodyga dzieli się na równe segmenty, z których wyrasta jeden liść i/lub od jednego do kilkunastu odgałęzień.

玉石 – yu4shi2 – dosłownie kamień nefrytu (ang. jade stone) Nefryt, jako minerał niezwykłej twardości, można było w czasach prehistorycznych jedynie szlifować. Był to proces niesłychanie żmudny i pracochłonny, co jeszcze bardziej zwiększało jego wartość. Zanim nauczono się obróbki żelaza, służył do wyrobu broni. Większość wydobytych przez archeologów przedmiotów ma jednak znaczenie rytualne, zwłaszcza tzw. bi (dyski symbolizujące ziemię) i cong (tuby symbolizujące niebo).

Żeńszeń (łac. Panax Ginseng), to roślina zielna z rodziny araliowatych, wschodnioazjatycka, o korzeniach cenionych w lecznictwie chińskim, zwł. jako środek uśmierzający ( w/g słownika Kopalińskiego)

Właściwości igły magnetycznej odkryto w Chinach. Chińczycy używali jej w postaci tzw. łyżki magnetycznej do przepowiedni i wróżb. Igła magnetyczna miała zwykle kształt małej rybki pływającej w naczyniu z wodą.

W czasach zamierzchłych Chińczycy używali do liczenia małych metalowych prętów zwanych suànchóu 算籌. Gdy te okazały się niewystarczające do skomplikowanych obliczeń, wynaleziono liczydło.

Chińskie podania głoszą, iż około roku 2737 p.n.e. odkrył ją cesarz Shen Nong, który przykładał dużą wagę do właściwego odżywania i ze względów zdrowotnych pił jedynie przegotowaną wodę. Pewnego dnia Shen Nong odpoczywał pod krzewem dzikiej herbaty i jak zwykle gotował wodę. Wiatr poruszył gałązkami krzewu i kilka listków wpadło prosto do naczynia z gotującą się wodą. Tak powstały napój okazał się smaczny i pokrzepiający, a przy okazji usuwał zmęczenie i poprawiał samopoczucie.

Nić jedwabną uzyskuje się z kokonów, które wytwarzają gąsienice pewnych motyli, przez kilkanaście dni przed przepoczwarzeniem się w dorosłego owada. Z jednego kokonu otrzymuje się nić o grubości kilku-kilkunastu mikronów a której długość dochodzi do kilkuset metrów.