Począwszy od czasów panowania dynastii Sui rząd cesarski wybierał urzędników spośród tych, którzy pomyślnie zdali egzaminy urzędnicze.
W czasach dynastii Tang zaczął obowiązywać system egzaminów zwyczajnych i nadzwyczajnych. Zwyczajne były przeprowadzane każdego roku. Egzaminy nadzwyczajne – nieco mniej ważne – były ogłaszane edyktem cesarskim i sam cesarz zajmował stanowisko naczelnego egzaminatora.
Egzaminy prowadzono na wielu różnych poziomach trudności i na różnych szczeblach. Ten, kto je zdał, zależnie od wyniku mógł otrzymać jeden z następujących tytułów
Do egzaminów przystępowały dwa rodzaje kandydatów:
W czasach dynastii Tang, kandydaci, którzy zdali egzamin, byli ponownie „maglowani” przez tzw. Komisję Rytuałów, która przydzielała im stanowiska i tytuły w zależności od wyniku egzaminów i osobistych talentów.
System egzaminów przeszedł dwie większe zmiany: w czasach dynastii Song test z poezji został zastąpiony testem z polityki. Druga zmiana zaszła w czasie dynastii Ming. Wprowadzono wymóg, aby wszystkie odpowiedzi zostały podane w formie ośmioczęściowego eseju. Przystępujący do egzaminów nie mogli wyrażać własnych opinii. Pytania stawiane przed zdającymi ściśle dotyczyły Klasyków Konfucjańskich.
Dość łatwo się zorientować, że wraz z nieuchronnym nadchodzeniem ery nowoczesnej wiedza starożytna stawała się coraz bardziej nieadekwatna. Przede wszystkim egzaminy odsiewały ludzi zdolnych, potrafiących rozwiązywać problemy i rozumiejących zmieniający się często bardzo dynamicznie świat. Kryterium sukcesu nie było rozumienie przemian społecznych. Ci najbardziej potrzebni, posiadający umiejętności do zarządzania państwem, byli dla systemu egzaminacyjnego niewidoczni. Tytuły i stanowiska wędrowały do tych, którzy wykuwali formułki na pamięć i wykazywali przy tym maksymalny poziom konformizmu.
