Do celów rytualnych znaki pisma chińskiego umieszczano na kościach zwierząt i skorupach żółwi. Do pisania ksiąg, dokumentów oficjalnych i korespondencji używano płytek drewnianych, a w szczególnych przepadkach na jedwabiu, a najpopularniejszym nośnikiem były zwoje bambusowych deszczułek. Znaki były żłobione, ale najczęściej malowane pędzelkiem. W miarę rozwoju i komplikacji organizmów państwowych powstało bardzo duże zapotrzebowanie na tani sposób zapisywania coraz większej ilości dokumentów. I tak pojawił się papier.
W czasach wczesnej dynastii Han (206 p.n.e.–25n.e.) papier wytwarzano z włókien pokrzywy chińskiej (zhùmá 苧麻) i surowców do wyrobu tkanin jedwabnych (juànbó 絹帛). Papier taki był jednak zbyt toporny na to, aby mógł służyć piśmiennictwu.
Pierwszy papier był gruby, szorstki i wyjątkowo mocny. Wyrabiano go z włókien, które moczono, tłuczono i rozdrabniano, a następnie rozkładano do wysuszenia na tkanych matach. Woda odsączała się, skapując pod matę, a wysuszona masa, czyli papier zostawała na powierzchni maty.
Przez długi czas papier nie był używany jako materiał piśmienniczy. Służył do pakowania przedmiotów, szycia ubrań (skutecznie chronił przed zimnem), wycinano z niego wkładki do butów, paski, a nawet robiono nawet zbroje dla żołnierzy piechoty – były one lekkie i nie rdzewiały.
Papier zdatny do pisania został wynaleziony w Chinach w II w. p.n.e. Najstarszy kawałek papieru jest datowany na 140–87 r. p.n.e. Został znaleziony w 1957 roku w grobowcu w pobliży miasta Xi'an. Wykonano go z włókien konopii.
Z biegiem czasu do produkcji papieru zaczęto używać materiałów innych niż włókna konopi. Były to m.in. wodorosty morskie, len, nici jedwabiu, słoma ryżowa, włókna bambusa i wielu innych materiałów.
W czasach Wschodniej Dynastii Han (25–220ne) urzędnik cesarski Cai Lun (蔡倫) udoskonalił technikę wyrobu papieru poprzez wytworzenie masy (tzw. pulpy) z wielu różnych substratów takich jak sieci rybackie, kora drzewa itp. Po zagotowaniu w gorącej wodzie i poddaniu działaniu pary, masę papierową rozsmarowywano i suszono.
Tak powstały papier nadawał się już do piśmiennictwa, a był przede wszystkim tani w wytwarzaniu. Najstarszy zapisany kawałek papieru, zawierający nieco ponad 20 znaków, jest datowany na 110 rok naszej ery.
Stopniowo technologię rozwijano i udoskonalano, uzyskując wiele rodzajów różnych papierów. Technologia przeniknęła do Korei i Japonii w okresie późnej dynastii Sui (581–618 n.e.), później zaś do Arabii.
Papier dotarł do Indii w VII wieku, do zachodniej Azji w VIII, kiedy to w 751 roku Arabowie schwytali kilku chińskich papierników. Do czasu powstania pierwszych manufaktur papieru w XII wieku w Hiszpanii, Europa kupowała papier od handlarzy arabskich. Pierwsze wytwórnie papieru powstały w Polsce w XV wieku. Był on produkowany głównie z lnianych i bawełnianych szmat. Taki papier był gruby, elastyczny i trwały.
Obecnie papier wytwarza się ze zmiażdżonych włókien roślinnych (miękkie drewno lub bawełna), rozpuszczonych w wodzie. Tak zwana masa celulozowa jest odcedzana, a następnie prasowana i suszona.
