Do czasów współczesnych zachowało się bez mała tysiąc utworów poety. Większość z nich powstała w apogeum rozwoju dynastii Tang - w czasie gwałtownego rozkwitu i równie gwałtownego upadku.
Li Bai przez większość swojego życia wędrował przez imperium Tang. Pragnął wykorzystać swoją pozycję mandaryna do mądrego zarządzania światem i zaprowadzenia pokoju wśród jego mieszkańców. Talent poety został dostrzeżony i doceniony przez cesarza Xuanzonga. Li Bai został mianowany kanclerzem Akademii Hanlin. Tam jednak wielokrotnie popadał w konflikty z pozostałymi uczonymi, był przez niech szkalowany i w rezultacie wielokrotnie pozbawiany stanowiska i odsyłany na wygnanie. Znakomicie zdawał sobie sprawę z własnego talentu. Tym bardziej rosło w nim rozczarowanie i poczucie zawodu z powodu braku okazji i możliwości do pełnego rozkwitu i wykorzystania swoich talentów i umiejętności. Te nieprzyjemne okoliczności sprawiły, że jedynym pocieszeniem były dla niego pisanie wierszy i libacje z przyjaciółmi.
Wiersze Li Baia dotykają wielu tematów i reprezentują rozmaite style. Czasem przydają opisywanym krajobrazom i wydarzeniom emocje i uczucia, czasem nadają rys realizmu stworzonym przez poetę iluzjom. Li Bai znakomicie potrafił wykorzystywać motywy ludowe i baśnie oraz legendy. Podobne to jest do stylu poety Qu Yuana, którego przemożny wpływ można dostrzec także w utworach wielu innych poetów.
Li bai przyjaźnił się z innym wielkim poetą Du Fu. Dwóch wielkich oprócz talentu i sławy łączyły podobne ambicje i stosunek do rzeczywistości. Poetów tych często określa się w literaturze jako Li-Du (od ich nazwisk), co oznacza dwa wielkie talenty okresu Tang.
Wiersze Li Baia opisujące przyrodę są proste i przejrzyste, niosą przy tym głębokie i znakomicie wyrażone przesłanie. W wierszu Opuszczając miasto Baidi o świcie, poeta opisuje swoje uczucie rozżalenia wobec braku możliwości wykorzystania swoich wizji zmiany świata. W wielu wierszach Li Baia przejawia się motyw upijania się samemu przy świetle księżyca, spoglądania na księżyc w tęsknocie za rodzinnym domem.
Jednym z najbardziej znanych wierszy Li Baia jest Myśli pośród milczącej nocy. Jest on wyjątkowo krótki, jednak poeta wyjątkowo udanie zamknął w nim wyjątkową pasję, która zmusza do myślenia a zarazem porusza serce.
Kunszt poety widoczny w tym wierszu nie był dla niego niczym wyjątkowym, a raczej czymś naturalnym i „powszednim”. Z tego też powodu przyszłe pokolenia zaczęły określać Li Baia mianem Boga Poezji.
