Syn Nieba

Kim był Syn Nieba 天子 tiānzǐ

Już od czasów prehistorycznych władcy chińscy musieli sobie zapewnić tzw. Mandat Nieba, tj. wykazać się przestrzeganiem cnót i uzyskać przez to sił nadprzyrodzonych strzegących harmonii Wszechświata. Tłumacząc to na język Chrześcijaństwa, cesarz był Bożym Pomazańcem. Mówiąc językiem socjologii oznaczało to, że zadaniem władcy była opieka nad ludem i dbanie, aby mógł on prosperować i wytwarzać produkty i żywność. Gdy lud mógł tak czynić, państwo automatycznie było silne i odporne na niepokoje.

Funkcje Syna Nieba

Cesarz był zwornikiem między światem ziemskim i Niebem. Miał więc dzięki mandatowi niebios szczególnie doniosłą funkcję pilnowania, aby harmonia świata ziemskiego była podtrzymywana. Władca musiał odprawiać rytuały i przestrzegać cnót Ren, De, Yi oraz innych. Do obowiązków Syna Nieba należało dbanie o pomyślne następstwo pór roku, od czego zależała produkcja rolna, a w konsekwencji przetrwanie państwa. Dlatego jednym z rytuałów był ten, w którym cesarz wczesną wiosną osobiście orał spłacheć ziemi.

Utrata mandatu Nieba

Jeśli władca zaniedbywał odprawianie rytuałów li, nie dbał o dobro poddanych, lub zaniechał przestrzegania cnót, wszystkim wiadome było, że traci on Mandat Niebios. Sytuacja taka pozwalała na obalenie niegodziwego władcy i założenie nowej dynastii. Nowym cesarzem stawał się zazwyczaj przywódca udanego buntu.

Poczet cesarzy chińskich

Lista cesarzy jest częścią artykułu dotyczącego poszczególnych dynastii. Poniżej linki do opracowań głównych dynastii.