Szacuje się, że gatunek Homo Sapiens wykształcił się około 200 tysięcy lat temu. Tak więc sensowne rozmowy o pierwszym człowieku na jakimkolwiek obszarze mogą dotyczyć jedynie okresu późniejszego.

Jedną z najważniejszych kultur neolitycznych terenu Chin to kultura Liangzhu (良渚文化). Kwitła ona w delcie rzeki Jangcy i okolicach między 3300-2200 rokiem p.n.e. W ciepłym, południowym klimacie jakieś dziesięć tysięcy lat temu miejscowe ludy rozpoczęły uprawy ryżu.

Kultura Hongshan została odkryta w 1935 roku. Rozwijała się na obszarze współczesnej Mandżurii (Liaoning, Mongolia Wewnętrzna, Heilongjiang 内蒙古, 黑龙江) w latach 4700-2920 lat p.n.e. Rejonem szczególnego rozwoju była dolina rzeki Wuerjimulun.

Wygrana w 1905 roku wojna z Rosją rozpaliła japońskie ambicje mocarstwowe. Jednocześnie, sąsiednie Chiny wchodziły w okres chaosu po upadku dynastii Qing. Osłabiony sąsiad wraz z bogactwami mineralnymi, miał zapewnić zasoby niezbędne do rozbudowy imperium

Badania archeologiczne dowodzą, że kolebką kultury chińskiej był obszar położony w pobliżu Rzeki Żółtej. Najstarsze ślady człowieka: narzędzia kamienne, kości zwierząt, ślady ognia, kości homo erectus odnaleziono w jaskiniach Zhoukoudian (Zhōukǒudiàn 周口店), położonych na południowy zachód od Pekinu oraz w dolinie rzeki Pa w prowincji Shaanxi. Resztki te pochodzą z późnego paleolitu i wczesnego neolitu, a określane są nazwą kultury Zhoukoudian.

Na początku był Pangu twórca rzeźbiący świat za pomocą dłuta. Uważany jest za przodka wszystkich Chińczyków Han. Po tym, jak Pangu stwarza świat, pojawia się inna istota, Nüwa (女媧), która lepi z gliny ludzi i ożywia ich, dając tym samym początek ludzkości.